20 Απριλίου
Μέρα Εικοστή Έκτη
Έχεις δει τον ποδηλάτη, του Mohsen Makhmalbaf;
Έχεις δει τα παιδιά του πετρελαίου, του Ebrahim Forouzesh;
Είμαι ο νεαρός γιος του ποδηλάτη, που παρακολουθεί το οχτάχρονο κορίτσι της τσιγγάνας, να φεύγει πάνω στο φορτηγό.
Είμαι το παιδί, που περπατάει πάνω στο σωλήνα πετρελαίου, και από κάτω μου είναι ένας γκρεμός.
Και σιωπή.
Η πιο μεγάλη σιωπή που ξεκουφαίνει είναι η δική μου.
Και η δική σου.
Και η δική του.
Και η δική τους.
Η δική μας.
Δεν σβήνουν των στίχων τα ταξίδια.
Άλλη μια μέρα.
Βλαστήμιες, γέλια, χρώματα.
Η οικογένεια τσακώνεται, ενώ από το απέναντι διαμέρισμα, ακούγεται η φωνή του Neil Young, να τραγουδάει το After The Gold Rush.
Ο Κωστής χαϊδεύει το σκυλί και βλέπει ξανά και ξανά την σκηνή που ο Denis Lavant παίζει ακορντεόν, στο Holy Motors, του Leos Carax.
Και έτσι τα βράδια κρατάμε τα φανάρια μας.
Οι νύχτες δεν μας χωρίζουν από τον γείτονά μας.
Οι νύχτες για τα πλήθη έγιναν, ξαφνικά.
Χορεύουν πιάτα, ποτήρια
χρυσά πάνω στο φεγγάρι
Ένα εκατομμύρια φεγγάρια.
Ο Γκιώνης τραγουδάει για το ναι της ελπίδας
Και το ναι της αγάπης.
Και περιμένουμε να μας τα φέρει ο αποσπερίτης.
Νοτισμένος αέρας.
Δευτέρα πρωί.
Και προσπαθώ να λύσω τους δείκτες του ρολογιού.
Ξέρεις, η καρδιά χτυπάει για να κρατάμε τον ρυθμό σε ότι χάνεται.
Και ο ποδηλάτης, δεν είναι άλλος από τον Eddy Merckx!
Τρέχει
Με φόρα
στον άνεμο για να μη χαθεί
η πράξη του και σβήσει.
Κι εγώ τρέχω.
Τρέχω με μεγάλες ταχύτητες στην πολυθρόνα μου.
Και την πόλη την βλέπω ανάποδα.
Σαν μία από τις στάσεις του Λούκι Λουκ.
Βλέπω τα πράγματα, όπως σχηματίζονται τα είδωλα στον αμφιβληστροειδή χιτώνα.
Οι δρόμοι είναι δράκοι
Οι γάτες νεράιδες
Τα σκυλιά αόρατα.
Και είμαι αυτός ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος που μαζεύει σύννεφα για την Τρίτη.
Και θα ξαναζήσω
Αν ξαναπεθάνω
Στην Χιροσίμα.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
