Αντρέας Μαντάς | Εικοστή πρώτη μέρα

© Bleddyn Butcher – Μοντάζ φωτογραφίας: Αντρέας Μαντάς

15 Απριλίου

Μέρα Εικοστή Πρώτη

Γυρνάω πίσω και βλέπω μπροστά τον δρόμο.
Τον δρόμο που περπάτησα ως τώρα.
Τον βλέπω, κάθε μέρα, να με καλεί και να μου λέει : Πάτα με και περπάτησε με.

Αστέρια μεσημεριανά με κυκλώνουν.
Και γλιστράω. Και βουτάω.
Μία ανασφάλεια με κυριεύει.
Ζητάω να κάνω άλλο ένα βήμα, να προχωρήσω με τη φόρα που μου δίνει η πρώτη μου αντίσταση, αλλά δεν ξέρω τί θα συναντήσω, δεν ξέρω αν θα πέσω στην αγκαλιά ενός μίσους ή μιας αγάπης, αν θα βρεθώ καταπρόσωπο με μια ψυχή που ανήκει σε τέρας ή σε άγγελο.

Και ξαφνικά, το πουλί με γραπώνει, όπως η δαγκάνα, το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, στο χωριό.
Κάποιοι το έλεγαν, το μηχάνημα με τον γάντζο.
Το πουλί, έγινε η δαγκάνα, και γω το λούτρινο αρκουδάκι.
Και αφήνω τη σκέψη μου, στο πιο τρελό της τρέξιμο, να συλλάβω με μια ευκινησία τις σχέσεις και τις ανταποκρίσεις των πραγμάτων, που αποκαλύπτουν στα μάτια μου, την ενότητα.
Την ενότητα, που με κάθε μέσο, και σε κάθε εποχή, δεν παύει να κυνηγά η ανθρώπινη συνείδηση.

Ο δρόμος της φαντασίας γνωρίζει μια βλάστηση, και οι διαστάσεις του ρομαντισμού είναι αρκετά μεγάλες για να χωρέσουν τον αέναο πολλαπλασιασμό των εικόνων που αναπηδούν από την έξαψή μου.
Και δίνω
Φιλιά στην γριά, που κοιτάζει από το μπαλκόνι
Φιλιά στα μωρά
Φιλιά στις γάτες
Φιλιά σ’ αυτούς που ταΐζουν τις γάτες
Φιλιά στην γυναίκα που μοιάζει με τον Borges
Χορεύοντας, στις φτερούγες του πουλιού, αποφεύγω, τις νάρκες, τις βόμβες, τα σκουπίδια, τα σκατά, τις σύριγγες.

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Η αγάπη είναι ο χτύπος της καρδιάς μου, βλέποντας να πέφτουν ένα-ένα τα κομμάτια, που με τόσο κόπο έχτισε πάνω μας ο πολιτισμός

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός πάνω σε τρυφερά αγκίστρια

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός μέσα σε εκκλησίες

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός με τους χαμένους και τους κερδισμένους

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός πάνω σε μαχαίρια

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός πάνω στις σημαίες όλων των χωρών

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός σε στυλ Nijinsky

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός πάνω στα παπικά άμφια

Πανούκλα είναι η αφαίρεση

Αγάπη είναι ο χορός, ο ατέλειωτος χορός, μέχρι και οι εννιά ζωές μας, να τελειώσουν.

Είμαι ο Charly Gordon

Είμαι ο Hal Incadenza

Είμαι ο Lou Reed από τα Πατήσια

(Τουλάχιστον έτσι με βάπτισε ο Δήμος Θέος)

Είμαι ο Ελεάτης Ξένος

Είμαι ο Μπαλαμός

Μα δεν είναι μια υποχρέωση ν’ αναγνωρίσεις ανάμεσα σε μια σειρά πλαστών ομοιωμάτων, τον ίδιο τον εαυτό σου;

Θέλω να ξαναγυρίσω στους ανθρώπους. Ωστόσο μ’ ακολουθεί αυτός ο υπόκωφος θόρυβος ενός κόσμου που αλλάζει με τρομακτική ταχύτητα τη ρευστή ουσία του.

Πότε νιώσαμε αληθινά;

Όταν, παιδιά, βλέπαμε τις εκπομπές του Andre Malraux, στην κρατική τηλεόραση;

Όταν μίλαγα με τον Χ. Τσάγκα;

Όταν μιλάγες με τον Κ. Παπαγιώργη;

Όταν κάναμε έρωτα με τα κορίτσια μας;

Όταν απαντάγαμε : Τη νύχτα που είναι σκοτάδι;

Όταν κοιτάζαμε ατελείωτα τους πίνακες του Max Ernst;

Όταν τα έπινες με τον Georg Baselitz;

Όταν γέλαγα με τον Udo Kier, στο Spindler & Klatt;

Όταν γελούσαμε, στο τροχόσπιτο, τόσο δυνατά, την ώρα που απέξω, ο Dylan έδινε το χέρι του στον Cave;

Την ώρα που χάσαμε τους ίσκιους μας;

Ο Μανίκας, τριγυρνάει στις τρείς το πρωί, με το κεφάλι του Alfredo Garcia.

Ο Καραμαγγιώλης, λέει, την ώρα που οι αστυνομικοί δίνουν πρόστιμο, σ’ ένα μετανάστη : Άλλωστε και τα καλά μας αισθήματα και τα χρηστά μας ήθη, κουρελιάζονται ακατάπαυστα κάθε φορά που οι δημαγωγοί τα επικαλούνται, προκειμένου να μας κάνουν να σκοτωθούμε πέφτοντας μέχρις ενός ‘υπέρ πίστεως και πατρίδος’.

Κυκλοφορούμε στην Κυψέλη, με γάντια.
Τα γάντια μας, είναι τα χέρια του Dalton Trumbo.

Και η ζωή είναι το κατ’ εξοχήν αβέβαιο και διφορούμενο.

Δεν χρειάζεται να πεθάνουμε, για να αποκτήσουμε εμπειρία θανάτου.

Το καλό και το κακό, είναι έννοιες μεταλλάξιμες.

Ότι είναι κακό σήμερα, μπορεί να είναι καλό αύριο.

Και αντίστροφα.

Μέχρι τότε, εγώ και το κουδουνιστό πουλί, που δεν είναι άλλο από το ‘πνεύμα της ιστορίας’, θα χορεύουμε, και θα ταυτίζουμε την ιστορία με την φύση.
Και θα πετάμε.

Θα πετάμε.

Ανοίγοντας – κλείνοντας την αγκάλη

Κι ο κόσμος όλος θα είναι δικός μας.

*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.