Οικειοθελώς κλείστηκα μέσα στο χάρτινο σπίτι μου
μετρώ τις βάρκες που δένουν στον κήπο μου
και πάντα λείπει μία
γαντζώνομαι από τα δίχτυα των ψαράδων που ξέρουν το τραγούδι της φάλαινας
κοιτάζω τους τοίχους κι αυτοί μου επιστρέφουν θάλασσα
με τα κοχύλια της με τα στρείδια της με τα ωραία της τα ψέματα
έχω φτιάξει τόσες κρυψώνες νερού όσες κι οι διαβαθμίσεις μιας επιθυμίας
όποτε θέλω ανοίγω την πηγή να ηχεί στο δωμάτιο το πράσινο του βυθού
αφροί ξεχύνονται από τα βράχια ως το ποτήρι μου
κάτι εύθραυστο λευκό στον τοίχο για ό,τι έχω ξεχάσει
μόνο η θάλασσα ποτέ της δε με ξεχνάει
συνταγογραφώ καλοκαίρια που έρχονται
θωπεύω κάποια που έφυγαν κι αρρώστησαν μέσα σε μουδιασμένους χειμώνες
διπλώνω σελίδες φτιάχνω καινούρια μήκη και πλάτη
μετανιώνω τα τσαλακώνω
ρίχνω σκισμένα τα κατάρτια μου
να φεύγουν να φεύγουν διαρκώς
όλο να φεύγουν
στα πιο απίθανα στα πιο μακρινά τους ταξίδια
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».
