Αντρέας Μαντάς | Δωδέκατη μέρα

© Sergio Larrain

6 Απριλίου
Μέρα Δωδέκατη

Φωνές – Όνειρα
Όνειρα – φωνές

Ο David Meltzer, μου είπε : Χτύπησα στον ώμο την γριά, και αυτή έγινε στάχτη.

Ο Joseph Byrd, μου είπε : Και ο ύπνος θα έρθει με διαφορετικά χρώματα, καθαρότερα απ’ όσα έχεις δεί ποτέ σου.
Ο Richard Clerici, μου είπε : Λυπημένο αναστατωμένο πορτοκαλί χρώμα για τα μάτια μου.
Ο Phil May, μου είπε : Άλλος ένας κλόουν μαζεύει το καρότσι του.
Ο Peter Kraemer, μου είπε : Τα πιο πρόσφατα οικεία πρόσωπα στο μεγαλύτερο φιλμ που έγινε ποτέ, έχουν βγεί στην οθόνη με νίκη, με νίκη και αγάπη.
Ο Donovan, μου είπε : Πάτησε τόσο φώς, όσο να μην αγγίζεις το χορτάρι. Ανάσανε τον αέρα, το ίδιο σιγά, όπως περνάς.
Ο Don Van Vliet, μου είπε : Το αστέρι ανάρρωσε, μετά την αυτοψία, μετά από λεπτομερή ανάλυση.
Ο Keith Reid, μου είπε : Χοροπηδήσαμε τ’ ανάλαφρο φαντάγκο.
Ο Tom Rapp, μου είπε : Άσε τα τυφλά τριαντάφυλλα πίσω σου. Αν ήξερες πως το αύριο ήταν μόνο το χτες, που κρύβεται πίσω από μια μάσκα, τί θα ζητούσες, τί θα μπορούσες να ζητήσεις, για το Άλφα και το Ωμέγα, που γελούν πίσω από ένα τζαμί;
Η Dorothy Moskowitz, μου είπε : Θα το βρεις στα μάτια της, στα μάτια της, στα μάτια της.
Ο Robin Williamson, μου είπε : Τα δέντρα ψιθυρίζουν μεταξύ τους και λυγίζουν, στον άνεμο γέρνουν.
Ο Sky Saxon, μου είπε : Θέλω να γυρίσω πίσω, όταν ήμουν έξι χρονών, ξαπλωμένος στο χορτάρι, βλέποντας τα σύννεφα.
Ο Bob Markley, μου είπε : Θα σου χαρίσω ένα λαμπερό πρόσωπο και ένα δρόμο στρωμένο με κίτρινα τούβλα.
Ο Roky Erickson, μου είπε : Και παρατηρείς τον κόσμο με νέα μάτια και κανείς δεν θα μπορέσει να σε ξεγράψει.
Ο Mayo Thompson, μου είπε : Στο ράφι έχω έξι καλάθια και είναι όλα για σένα.
Ο Kevin Ayers, μου είπε : Εκεί όπου φυσάει ο άνεμος, εκεί πηγαίνουν όλα. Ακολουθεί το τραγούδι, σαν τ’ όνειρο του, τραγουδώντας.

Ο Arthur Lee, μου είπε : Καθισμένος σε μια λοφοπλαγιά, παρατηρώ τους ανθρώπους όλους να πεθαίνουν. Νιώθω καλύτερα στην άλλη πλευρά.

Ανάμεσα στην Φροϋδική επιστήμη των ονείρων και τους απλούς ονειροκρίτες, έτρεφα και τρέφω αυτήν την ελπίδα, να βρω έναν τρίτο δρόμο.

Δεν αργεί να καταλάβει κανείς ότι οι ‘θύρες δεν είναι… εύκολες’.
Τα όνειρα, όμως, είναι ο χώρος, που λειτουργούμε χωρίς καμία δέσμευση. Χωρίς καμία ντροπή.
Το όνειρο μας αφήνει, όταν το αφήνουμε.

Τουλάχιστον, για μια φορά, κάπου, είμαστε όλοι ίσοι.

 

*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.