28 Μαρτίου
Μέρα Τρίτη
Στο ‘The Face of Another’, του Hiroshi Teshigahara, λέει κάποια στιγμή ο Tatsuya Nakadai : ‘ There are monsters who act like people and people who act like monsters’.
Ο Ίκαρος ξύπνησε τα χαράματα κι έγραψε. Εμένα εκείνη η ώρα με βρήκε να συνομιλώ με την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ στον ύπνο μου.
Με κοίταξε με την χαρακτηριστική μάτια της και μου είπε : ‘Επισκέπτη, οι σκιές θ’ αρχίσουν να σαλεύουν, η απορία θα μεγαλώνει, το άγνωστο θα γίνεται διακριτό, και η αναγνώριση του παράξενου θα αναπτύξει έναν διάλογο φωνητικό ή άηχο. Η διπλή ξαφνιαστική περιέργεια θα γίνει απορία κι η απορία θα σκάσει για να γίνει ήχος, επιφύλαξη, φόβος, λόγος, συνεννόηση, διάλογος.
Εκεί σταμάτησε.
Μόνο που αυτά τα λόγια δεν μου τα είπε με την δική της φωνή, αλλά με τη φωνή του Χρίστου Τσάγκα.
Ξύπνησα. Πάνε εννιά χρόνια που ‘έφυγε’ ο Χρίστος.
Κάποτε μου είπε : ‘ Αντρέα, ο παράδεισος δεν έχει χρώμα, ούτε χρόνο, ούτε χώρο. Είναι η άπνοια της ανάσας που δε μετράει τίποτα. Είναι το κλείσιμο των ματιών που κοιτάνε την κόλαση, όπου ζουν, η αναπνοή, τα χρώματα, οι θόρυβοι, οι μουσικές. Είναι ο χώρος, όπου το συναίσθημα ακυρώνει τη λογική του εγκεφάλου.
Είναι χώρος για μια μεγάλη συγνώμη’
Μάρτιος ήταν και τότε.
Μάρτιο, σαν χθες, ‘έφυγε’ και η γιαγιά μου, Ελένη.
Σκέφτομαι το σπίτι στο χωριό. Έμοιαζε με το σπίτι στο Όρος των Ελαιών, εκείνο το σπίτι που συνελήφθη ο Ιησούς.
Το περιγράφει υπέροχα ο Michel Tournier στο ‘ Gaspard, Melchior & Balthasar’
Να ένα βιβλίο που δεν έχει διαβάσει ο Ίκαρος ! Λέω να του το πάω σήμερα. Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία. Μπορεί να μην το έχει διαβάσει, αλλά το ζεί εδώ και 60 χρόνια. Μία ζωή κι αυτός σκέφτεται του συντρόφους του, τους ύψιστους φίλους που ακολούθησε.
Η μέρα έχει ήδη ξεκινήσει.
Μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο.
Δεν πιστεύω στη μεταφυσική, αλλά θεωρώ φυσικό να είμαι ακόμα ζωντανός κοντά σου.
Παραφράζοντας τον Brecht, υπάρχω.
Τί με νοιάζει που;
Υπάρχω.
Οι Electric Prunes παίζουν το ‘I Had Too Much To Dream (Last Night)’.
Δυναμώνω την ένταση.
Μπορεί να δούμε καμία ταινία σήμερα με τον Μπαμπασάκη.
Το ‘The Face of Another’, και να φορέσουμε τις μάσκες – επιδέσμους μας.
Ε, όχι. Όποια μάσκα κι αν φορέσουμε και φορέσετε, θα σας φωνάξουμε : ‘Σας γνω – ρί – σα – με, σας γνω – ρί – σα – μεεεεεεε’, κι αυτή η γνωριμία πίσω απ’ όλες τις μάσκες είναι η πιο ουσιαστική, η πιο βαθιά και μας αρέσει.
Θα βγω όπως ο φίλος μου.
Δίχως να προλάβω να ντυθώ.
Απλώς θα τυλιχτώ με τα σεντόνια μου και θα ορμήξω έξω.
Echt heel erg bedankt
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
