[Flâneur]
(Τη βλέπεις)
Αγγίζει το στήθος της
Τις ρώγες που διαγράφονται κάτω απ’ τό ύφασμα
Σαν άστρα έτοιμα να εκραγούν στο στερέωμα
Ή διπλώνει δυο όμορφα πόδια στο παγκάκι
Χαμογελώντας (που την κοιτάζεις)
Και ύστερα
(Κανένα βέλος στην καρδιά
Αφού η σάρκα ξεφαντώνει με τα εφήμερα)
Τί νόημα έχουν τα υπόλοιπα
Τ’ αξιοθέατα και τα μνημεία των πεσόντων
(Όχι υπέρ τού έρωτος αλλά μιας πατρίδας
Που ροκανίζουν χρόνια τα ίδια τρωκτικά)
Εκεί όπου βόσκουν τα περιστέρια
Και τρέχουν στη χαμηλή πρασινάδα
Γάτες χαριτωμένες και καλοντυμένες
Ξεναγοί με το δάχτυλο που δείχνουν
Τα ερείπια τής δόξας τού παρελθόντος
Ενώ ποιός ξέρει
(Ούτ’ εσύ ούτε κανείς)
Πώς θα είναι αύριο το μέλλον
Που επιτήδειοι κι αγύρτες υποσχέθηκαν
Από τα σκατωμένα τους έδρανα στα βουλευτήρια
Ίσως πιο έρημο από το χτες και το σήμερα –
Κι εκείνη ν’ αναδεύεται
Κάτω από τη δροσερή φυλλωσιά στο παγκάκι
Και τα χείλη της από τόσο μακριά
(Θα έρχονταν πιο κοντά
Αν είχες πιει μέχρι να βρεις
Τα παλιά σου κότσια)
Γυαλίζουν κατακόκκινα λες
Και περιμένουν ένα γλυκό φιλί
Να φανερώσει όλα τα κρυμμένα τους φωνήεντα
(Καθώς από την άλλη
Άλλοι με κουκούτσι μυαλό
Χτυπούν τα τύμπανα κι ετοιμάζονται
Μαζεύοντας το θράσος που λείπει
Από την παροιμιώδη τους βλακεία
Για μιαν ακόμη επέλαση στο χάος)
Αλλά εσύ προτιμάς
Αντί για τους ανόητους
Πολέμους και τα παρόμοια
Αλληλομαχαιρώματα στα σκοτεινά τής νύχτας
Με κλεφτές ματιές να κοιτάζεις αυτό το θαύμα
Ή να φαντάζεσαι
Τα λόγια σου πώς χωνεύουν στη φωνή της
Τα βήματά της πώς ακολουθούν τα βήματά σου
Όπως όταν σε πιάνει η αληθινή χαρά στα δάχτυλά της
Δέντρα και πουλιά που τραγουδούν
Πάνω στα απλωμένα χρώματα τού κόσμου•
