Το παρατηρώ να κομματιάζει αδιάλειπτα τον χρόνο και να σκορπίζει παντού θραύσματα, τόσο μικρά, που τίποτα ανθρώπινο δεν χωράει μέσα τους. Ακόμα κι ο εκνευρισμός της αναμονής πασχίζει να γλιτώσει απ’ τις λάμες του ρολογιού.
Αργούν.
Έπρεπε να είναι ήδη εδώ.
Περίεργο σινάφι οι οικοδόμοι. Λίγοι είναι συνεπείς στα ραντεβού τους ενώ ελάχιστοι απο αυτούς φορούν ρολόι. Ούτε ο πατέρας μου φορούσε. Φρόντισε, ωστόσο, να μου χαρίσει ένα όταν αποφοιτούσα απο την αρχιτεκτονική σχολή, πιστεύοντας πως θα με κάνει να ξεχωρίζω στην συντεχνία της οικοδομής.
Οι πρώτες σκαλωσιές στην Πύθωνος έχουν στηθεί. Το μοντερνιστικό διώροφο του ’30 με τα ξεφτισμένα ερκέρ και τις art deco λεπτομέρειες απαιτεί αποκατάσταση και νιώθω ήδη το βάρος των προθεσμιών της εταιρείας που μου ανέθεσε την ανακαίνιση. Κρατώ μπλεγμένα τα κλειδιά της εξώπορτας στο χέρι του ρολογιού κι, όσο αυτό συνεχίζει να πετσοκόβει τον χρόνο, αποφασίζω να μπω μόνος μου στο διώροφο αφήνοντας πίσω την μεσημεριανή ζέστη του πεζοδρομίου. Τινάζω απο πάνω μου τα κομματιασμένα δευτερόλεπτα αναμονής και στέκομαι στο κατώφλι. Το ξεκλείδωμα της εξώπορτας με τους σφυρήλατους έλικες απελευθερώνει έναν μεταλλικό ήχο τόσο παλιό όσο το κτίσμα. Μέσα, σιωπή και υγρασία. Οι θόρυβοι του πεζοδρομίου κλειδώθηκαν εξω, στην Πύθωνος. Αυτό το ρημάδι μοιάζει να είναι πια το κέντρο της γης κι είναι τόσο άδειo που ακόμα και το μηχανικό ρολόι του πατέρα μου δεν βρίσκει τίποτα να κόψει. Προχωρώ προσεκτικά στον σκοτεινό διάδρομο προσπερνώντας ερείπια, ριγμένους τοίχους, σκουπίδια και σωρούς υλικών. Πριν την γυριστή σκάλα που οδηγεί στο πάνω πάτωμα, κοντοστέκομαι μπροστά σε δύο κλειστές πόρτες υπνοδωματίων. Αν δεν είχα ξεκλειδώσει ο ίδιος την εξώπορτα, θα ορκιζόμουν πως κάποιοι ακούγονται πίσω απο αυτές. Παιδιά, αγόρια, νεαροί. Παιδικοί μου φίλοι. Ο Νίκος κι ο Αλέξης.
Η ξύλινη κουπαστή της γυριστής σκάλας, βαμμένη απο ξεθωριασμένα χέρια, στρίβει τυφλά στον διάδρομο του πρώτου ορόφου. Τα σκαλοπάτια τρίζουν σε κάθε μου βήμα και σκέφτομαι πως η ανακαίνιση θα κρατήσει πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζα. Πριν ακόμα πατήσω το τελευταίο σκαλί νιώθω κυριεμένος απο ένα αλλόκοτο άγχος που δεν σχετίζεται με τιμολογήσεις υλικών, σχέδια και προθεσμίες. Αισθάνομαι οτι πλησιάζω, σαν τυμβωρύχος, την νεκρή καρδιά αυτού του ερειπίου. Αγγίζω την λερωμένη ταπετσαρία στον τοίχο. Ένα χαρτί γεμάτο αφαιρέσεις: στρογγυλά κόκκινα σημάδια απο ξηλωμένες απλίκες φωτιστικών, περιγράμματα επίπλων και τρύπες απο βγαλμένα κάδρα. Τα ζωγραφισμένα ηλιοτρόπια αναδύουν ακόμα πατσουλί και τσιγαρίλα.
-Νίκο, καπνίζεις;
-Ο Αλέξης αργεί, μού απάντησε αγχωμένος.
Δεν μίλησα, ούτε φορούσα ρολόι. Συνέχισα να κάθομαι δίπλα του σε έναν καναπέ που πλέον δεν διακρίνεται παρά το ιδρωμένο του περίγραμμα στο παρκέ. Μια οριοθετημένη χώρα αναμονής στον χάρτη της Κυψέλης. Τα ηλιοτρόπια της ταπετσαρίας ρουφούσαν λαίμαργα το κιτρινωπό φως της απλίκας προσπαθώντας να ζήσουν όσο μπορούν σ’ εκείνη την αφιλόξενη, ανήλιαγη γωνιά του σπιτιού. Ένας ξαφνικός τριγμός πίσω απ’ το κλειστό δωμάτιο έριξε τα τσιγάρα απ’ τα δάχτυλα μας. Ο Αλέξης άνοιξε την πόρτα και μας κοίταξε. Τα ηλιοτρόπια συνέχισαν να φωτοσυνθέτουν αδιάφορα.
Κοιτώ προσεκτικά στο πάτωμα ψάχνοντας εκείνα τα αποτσίγαρα. Πουθενά. Η ίδια ξύλινη πόρτα, πετσικαρισμένη απο τον χρόνο και την υγρασία, κόλλησε ανοιχτή. Κοιτώ στην παλάμη μου τ’ απομεινάρια απ’ το λούστρο της κουπαστής και παύω ν’ αναρωτιέμαι.
Η Πύθωνος, ο τριγμός, η αναμονή, το πατσουλί. Το σπίτι εκείνο. Νιώθω την αγωνία μου να σβήνει σε ενα εφηβικό χαμόγελο αυτοπεποίθησης.
Η ανακαίνιση θα κρατήσει πολύ.
Νιώθω ξαφνικά στο χέρι μου το βάρος του ρολογιού.
Οι οικοδόμοι θα με περιμένουν στο πεζοδρόμιο.
*
Ο Γιάννης Κάλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Σπούδασε κοινωνική ανθρωπολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα δημιούργησε το διαδικτυακό περιοδικό anthropologia.gr με αντικείμενο την επιτόπια ανθρωπολογική έρευνα και τον εθνογραφικό κινηματογράφο. Aσχολείται κυρίως με τις μικρότερες φόρμες γραπτού λόγου (διήγημα, παραμύθι, ποίηση-χαϊκού, χρονογράφημα). Διηγήματα του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Φρέαρ, Fractal).
