Στο σιδηροδρομικό σταθμό από το πρωί γινόταν χαμός. Δεν μπορούσες να αναπνεύσεις, ο κόσμος σε περικύκλωνε ασφυκτικά.
Όλοι με αποσκευές στα χέρια, έσπρωχναν και σπρωχνόντουσαν, μήπως και τους πάρει κάποιος άλλος τη θέση.
Μέσα στη σκόνη, μέσα στην ομίχλη, η μορφή μίας γυναίκας που έμπαινε μέσα στο τραίνο και κάθισε σε ένα κάθισμα. Το βλέμμα της ήταν ιδιαίτερα σκοτεινό, εκείνη ήταν μόνη της και διάβαζε ένα περιοδικό. Φαινόταν πως δεν είχε διάθεση για κουβέντες πολλές, το βλέμμα της ήταν παγωμένο.
Κόσμος συνέχιζε να πηγαινοέρχεται, δεν μπορούσες να διακρίνεις καθαρά καμία μορφή.
Αυτό συνέβαινε αρκετή ώρα, ήταν οι τελευταίες ώρες πριν το τραίνο ξεκινήσει και όλοι έτρεχαν βιαστικοί να προλάβουν.
Μέσα στην ομίχλη, ξεκίνησε να διακρίνεται η μορφή ενός άνδρα, ο οποίος δεν είχε σκοπό να επιβιβαστεί σε κάποιο τραίνο; ήθελε απλώς να στέκεται ακίνητος και να την κοιτάζει.
Το βλέμμα του μαρτυρούσε περισσότερα από όλα τα λόγια που θα μπορούσε να πει εκείνη τη στιγμή. Ένα βλέμμα γεμάτο ‘’συγγνώμη’’ για κάθε λάθος και παράλειψή του, ένα ‘’σε αγαπώ’’ που ίσως θα μπορούσε να τη φέρει ξανά πίσω του.
Το τραίνο ετοιμάζεται να ξεκινήσει με εκείνη να σηκώνει τα μάτια της και να τον αντικρίζει. Με ένα παγωμένο βλέμμα, κατεβάζει την κουρτίνα με εκείνον να τη βλέπει να απομακρύνεται και να βυθίζεται περισσότερο στη μετάνοια, τον πόνο και τις σκέψεις.
*
Η Μαρία Σκαμπαρδώνη και είναι Δημοσιογράφος. Είναι λάτρης του διαβάσματος και μελετά Φιλοσοφία και Ψυχολογία από μικρή ηλικία. Είναι αρθρογράφος σε πολλά sites ( E Psychology, Ο Κλόουν, Εναλλακτική Δράση, Flow magazine, School time, Tempo. Gr, Healing Effect, TKD mag,). Λογοτεχνικά της κείμενα και ποιήματα έχουν δημοσιευτεί σε πολλές λογοτεχνικές σελίδες (Λόγω Γραφής, Περιοδικό Fractal, My story). Κείμενα της έχουν συμπεριληφθεί στα περιοδικά Pet City, Intellectum, Μονοπάτι για τις πολεμικές τέχνες.
