Στις χαλεπές ώρες που ξημέρωσαν
στις ζοφερές στιγμές που ήρθαν,
υμνούμε την τύχη που μας χάιδεψε,
τον φύλακα άγγελο που μας φίλησε.
Όταν το απρόβλεπτο
έκρυψε τον ήλιο μας,
όταν το απροσδόκητο
ράγισε το χαμόγελό μας,
τότε ατενίσαμε τον ουρανό,
τότε τινάξαμε τη σκόνη απ’ την ψυχή.
Σπείραμε στο μονοπάτι μας
χαρά και ευγνωμοσύνη.
Δώσαμε στη μέρα μας
αξία και διάρκεια.
Στολίσαμε τις νύχτες μας
με όνειρα και αστέρια.
Αφοπλίσαμε το πείσμα
και δε μας πληγώνει.
Φιλτράραμε την αισιοδοξία
και τη φορέσαμε κατάστηθα.
Φυλακίσαμε τον εγωισμό
και μας απαρνήθηκε.
Συγχωρήσαμε και εξιλεωθήκαμε.
Το ταξίδι μας αχαρτογράφητο,
αλλά στοχευμένο.
Το μαζί αδιαπραγμάτευτο.
Στη χαρά ενωμένοι.
Στη λύπη αδιαίρετοι.
Ξορκίζουμε τη ματαιότητα
με μια χούφτα αγριολούλουδα.
Θωρακίζουμε τις ψυχές μας
με πέπλα ουρανού.
Γέμισε η άβυσσος ουράνια τόξα.
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
