Να ‘ναι στα σκεπά ο αφαλός σου
να μην κρυώσει και
τυλιχτεί ξανά στο λαιμό μου.
Λεπίδια τα σπυριά της άμμου
Να μην ξαπλώσεις άλλο πλάι μου.
Κι εκείνα τ’ άρμενα αλάργα με τυραννούν
που δεν έφυγα νωρίς.
Δε θα χωνέψω ποτέ την ανέμη που κατάπια
με τόσους σπαραγμούς σου τυλιγμένος.
Μια αρμαθιά ευλογίες απ’ το εικονοστάσι
ξεκρέμασα κι έκανα να φύγω.
Μ’ ένα σύννεφο στα δόντια.
Χωρίς να νοιάζομαι
αν θα με ξεδιψάσει
ή
θα πνιγώ.
Αντώνης Μπουντούρης
