[Πυρ]
Τα κεριά ανάβουν πάλι, ποιητή
Κι ένα ρεύμα τα ξανασβήνει.
Οι φωτιές της καρδιάς
Οι πλημμύρες της ουτοπίας του έρωτα.
Η αγάπη διαχέεται
Σε κάθε άναρχο χτύπο
Σε κάθε τρυφερή λαβωματιά.
Ακόνισε τα δόντια σου και άκου
Τον καθρέφτη ενός βράχου
Απ’ όπου κραυγάζει ο ευεργέτης μας
Κι ονειρεύεται αυτό το πυρ το άσβεστο.
Δεν είμαστε Τιτάνες
Ούτε καν Γίγαντες.
Όταν ο Ζευς μαλακώσει
Θα ’χουμε γίνει αστρική σκόνη.
[Γυνή]
Στα χέρια σου ίσως αφεθώ
Δίψα αιώνων στα χείλη μου
Πορεία αδιάλειπτη
Από την Αλταμίρα στη Χιροσίμα
Από τη Αλάμπρα στο Αφρίν
Πόσα ενδιάμεσα βήματα
Και παιδιά στον κόρφο μου.
Σπειροειδής πορεία
Σε πλάνο θολό.
Γλιστράνε οι σκιές
Της δόξας Της επιστήμης
Της τέχνης Του μαρτυρίου.
Ακόμη όρθια σε πολλά μετερίζια
Ατενίζω το Σύμπαν
Δεν είμαι κομμάτι από το πλευρό κανενός!
[Θάλασσα]
Φουρτουνιασμένα λιμάνια
Σκέψεις απάνεμες
Νοτισμένα στο θαλασσί
Με μια γεύση αλμυρού ουρανού.
Τα πουλιά σου δεν είναι γλάροι
Είναι οι ψυχές των ανόητων συντρόφων
Που άφησαν τα κόκαλά τους μακριά.
Εμείς όμως ακόμη περιπλανιόμαστε
Μαζί με τους τυχοδιώκτες του Μαγγελάνου
Καραβέλες χωρίς πανί
Στο Τρίγωνο των Βερμούδων.
Κι η θάλασσα ατέρμονη
Και τα λιμάνια τρικυμισμένα.
Εγώ αυτό το λέω αγάπη
(Ή ζωή;)
Η Αριάδνη Πορφυρίου γεννήθηκε, κατοικεί και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο ΕΚΠΑ και οι σπουδές της την οδήγησαν σε μονοπάτια ποιητικά, αλλά και ιστορικά. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Έχει εκδώσει ηλεκτρονικώς (free e-book) μία ποιητική συλλογή, το ΚΑΡΦΙ, στις Εκδόσεις 24γράμματα (2017) και προετοιμάζει τη συλλογή με τίτλο Ελλάμψεις. Το ποίημά της «Το παράπονο του Κενταύρου» έχει λάβει το Γ΄ Βραβείο στον 7ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.
