Πού να ‘ναι η αγάπη;
Πού τριγυρνά μόνη κι έρημη;
Ψυχορραγεί στους πολύβουους δρόμους
της πόλης άστεγη και ρακένδυτη.
Εγκαταλελειμμένη και πάσχουσα.
Ο εγωισμός την πληγώνει.
Το ψέμα την υποτιμά.
Ο φόβος την καταδιώκει.
Εκείνη όμως αντέχει.
Δεν εγκαταλείπει, δεν παραδίνεται.
Ικετεύει για μια ευκαιρία.
Εκλιπαρεί για ένα άγγιγμα.
Επαιτεί να φωλιάσει σε μια καρδιά,
να ζεσταθεί, να ημερέψει.
Τυχερός όποιος τη συναντήσει.
Ευλογημένος αυτός που θα την φιλοξενήσει,
που θα ανοίξει την ψυχή του να ξαποστάσει,
που θα τη χορτάσει άδολη χαρά.
Ευτυχισμένος εκείνος που θα την ενθρονίσει
μέσα του, που θα τη στέψει οδηγό,
που θα πορευτεί μαζί της αγόγγυστα.
Αν αφουγκραστούμε τον παλμό της,
κάπου θα ανταμώσουμε την αγάπη.
Να την παρηγορήσουμε.
Να ξεδιψάσουμε με το δάκρυ της,
να ανθίσουμε με το γέλιο της.
Να φωτίσουμε το σκοτεινό μας αύριο.
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.
