…ΟΡΝΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΤΕ το πτώμα του Έρωντα. Γιατί θα γίνει φως, γιατί θα γίνει αρχέγονο σκοτάδι. Γιατί θα γίνει έκρηξη ενός κοιμισμένου Πάνα. Και θα ξυπνήσει όλα τα κρυμμένα σύμπαντα στον Άδη των αισθήσεων και των βλεμμάτων. Γιατί θα σκουπίσει το δάκρυ των οριζόντων στο πρώτο φως που γεννιέται από το βλέμμα του αγριμιού. Γιατί είναι κρυμμένος στους κεραυνούς και στις θύελλες του ονόματός του. Γιατί τον νανουρίζουν οι θεές που δραπέτευσαν από τις φωνές των Σειρήνων και των Ερινυών. Γιατί όσο υπάρχει ένας που θα σηκώνεται ορθός, θα υπάρχει και δεύτερος. Γιατί η αλήθεια που δεν έχει ειπωθεί ακόμη, δεν παύει να είναι αλήθεια που υπάρχει και που περιμένει στους υποχθόνιους διαδρόμους της δύναμής της. Γιατί τα όνειρα δεν είναι της νύχτας. Γεννιούνται όταν απελευθερώνεται ο νους από τα δεσμά της λογικής και ο πραγματικός ασυνείδητος εαυτός, μορφοποιείται. Σαν ένα σύννεφο που ξεκινά μικρό για να καλύψει όλον τον θόλο του ουρανού μετά και να φέρει θύελλα. Εξαγνιστική βροχή που δεν είναι δάκρυ, αλλά ο ιδρώτας της αρχέγονης συνεύρεσης των θεών, των δαιμόνων, των ανθρώπων, στα συμπόσια του Πάνα. Κι εσύ στιγμή είσαι η αιώνια συνουσία του σκοταδιού με το φως που επιτέλους ανταμώθηκαν, πριν πεθάνει το ένα και πριν γεννηθεί το άλλο. Όταν ο χρόνος δεν έχει πια σημασία, αποκτά την αληθινή του υπόσταση, πέφτουν τα πέπλα του σαν φθινοπωρινά φύλλα, και τότε θωρείς την αλήθεια. Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι στιγμιαία ψευδαίσθηση του νου που θέλει όλα να έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πάντα υπάρχει κάτι πριν από την αρχή, πάντα κάτι υπάρχει μετά το τέλος. Αρχή και τέλος είναι ένα. Μια κουκκίδα στο άπειρο. Μια στιγμή φωτεινή και σκοτεινή αντάμα. Ο αιώνιος έρωτας του συνειδητού με το ασυνείδητο, του μορφοποιημένου με το άμορφο, η εμμονή των αρχαίων θεών να ζευγαρώνουν με τους ανθρώπους για να τους κάνουν αιώνιους όσο μια στιγμή. Η στιγμή είναι αιώνια. Είναι η στιγμιαία αιωνιότητα του άπειρου που γεννά, που γεννιέται σε μια ανάσα που μοιράζεται σ’ ένα φιλί του σκοταδιού με το φως. Ο έρωτας που νικά το φθαρτό, που θυμίζει την αιωνιότητα, που κρύβεται σε μια στιγμή, που ταξιδεύει με το φως διαμέσου του σκοταδιού, για να φτάσει σε σένα. Και να σου θυμίσει την ελευθερία. Να σου θυμίσει ότι δεν βλέπεις όνειρα. Είσαι το όνειρο. Όταν σπάσεις τα αόραταδεσμά.
H Όρσα Δρετάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Το Άλικο Μπλε (Γαβριηλίδης 2016). Τότε που το σκοτάδι και το φως αγαπήθηκαν (Γραφομηχανή 2015). Στο θρόισμα του φεγγαριού (Γαβριηλίδης 2013). Το μπαχάρι της αυγής (poema 2013). Χάιδεψε ο άνεμος το φως (Βόλος 2011).
Έχει δική της περιοδική στήλη «Λέξεις πίσω από τον μύθο», στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα. Από το 2013 μέχρι σήμερα έχουν δημοσιοποιηθεί 56 άρθρα της.
