Ειρήνη Βογιατζή | Στην ουρά για τον Λένιν

© Lin Delpierre

Δένω την νύχτα στον λαρύγγι σου -λύνομαι-
αγριόχορτα μνήμης κολλημένα
λόγοι και λέξεις που μαρτύρησαν σε ακινησία
-δεν τις κατάπιες-
ούτε τις έφτυσες
μες στο ουρλιαχτό των πτωμάτων
γλιστράω σαν ψάρι να με φάνε να ξυπνήσουν
οι ταφόπλακες να θυμηθούν γιατί πενθούν

Γιατί χτυπούν σαν να τους έθιξαν οι αστερισμοί
της βουρκωμένης πάνας που άλλαζε
μα δεν ακούγονταν ο πόνος.

Από πότε έχεις να μιλήσεις
πότε βρήκες για τελευταία φορά την φωνή σου,
μα…

Σε αυτή την ζωή… Ζωή τι; Είπες ζωή;

Υποκλινόμενη στο μαυσωλείο του Λένιν
έθαψες τις χορδές τις γέννησης
κάτω από το σεντόνι του να λάμπει
ζήλεψες τα κόκκινα μάγουλα ενός νεκρού
επειδή…επειδή
κι αποκλείστηκες στο αίμα της εξορίας.