Πολλοί γράφουν ποιήματα
και πολλοί είναι που δεν γράφουν.
Ετούτοι στέλνουν μηνύματα και γράμματα,
εντυπώσεις από συνεστιάσεις και συνάφειες,
διακηρύξεις κι εξομολογήσεις
(συν τις διασκεδάσεις).
Πιστεύουν ότι κάποτε θα γίνουνε ποιήματα
κι οι ρίμες θα συνταιριάξουν
με την αθανασία.
Μα κι οι γράφοντες ποίηση
παρακαλούν τους αναγνώστες
για συνδρομή,
εκλιπαρούν για αποδοχή.
Είναι οι νηστευτές μέσα σε άδειους λάκκους.
Μα δεν μένει ούτε μια προσευχή
άγραφη και νοερά,
όλα καταντούν ηθικολογίες,
κινήσεις σε δρόμους
με σκοτωμένα χελιδόνια.
Οι περιπτώσεις των ονείρων
εξοβελίζονται απ’ τα γραπτά.
Η ομήγυρη αντιπαθεί
ότι δεν της ανήκει αποκλειστικά
και σαρκικά.
Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση από το 1998. Αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του τοπικού συνδέσμου φιλολόγων (filologoi.gr). Επιθυμία του είναι να γράφει ποιήματα χρησιμοποιώντας τις λέξεις «με προσοχή, πάθος και αίμα!» όπως είπε ο Νίτσε και «να εξαφανίσει τη ματαιοδοξία του» όπως είπε ο Έζρα Πάουντ.
