[Τα ψάρια]
Τον χειμώνα πήγαινα στη λίμνη
Έπιανα τα καλύτερα ψάρια
Και τα έβγαζα στη στεριά
Με ακολουθούσαν στο σπίτι
Τα βράδια κυνηγούσαν τη γάτα
Άναβα το τζάκι και καθόμουν
Έπεφτε στην αυλή πυκνό χιόνι
Τα ψάρια έπλεαν στη φωτιά
Η γάτα πνιγόταν στον νιπτήρα.
Στο κάδρο ζωντανή η Αμοργός
Στο παράθυρο δυο λιοντάρια
-Τι θέλετε λοιπόν τέτοιαν ώρα;
-Ήρθαμε να πάρουμε τα ψάρια
Να τα βάλουμε στο ενυδρείο.
[Προς το παρόν]
Η χελώνα πατούσε στο γρασίδι
Έβγαζε για λίγο το κεφάλι της
Την παρενοχλούσε μια μέλισσα
Απ’ το δέντρο έπεφτε ένα ψάρι
Κι έλεγαν μέσα τους οι άνθρωποι:
«Καλύτερα σήμερα να πεθάνουμε
Ίσως αύριο να είμαστε πουλιά».
Κι ύστερα από χιλιάδες χρόνια
Θα έχουν ψηλώσει τ’ αγάλματα
Πλοία θα φυτρώνουν στον κήπο
Ο ήλιος θα φορά ψηλό καπέλο.
Προς το παρόν όμως ξεριζώνω
Απ’ το ταβάνι τα μαύρα σύννεφα
Και διώχνω με το μπαστούνι μου
Τα ενοχλητικά σιδερένια πουλιά.
[Περί λόγου]
Ποιήματα με ψεύτικο μανδύα
Πνίγονται σε μια χούφτα νερό
Στίχοι γραμμένοι κατά λάθος
Πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη
Λέξεις φτηνές, κενές νοήματος
Ποζάρουν σε μεγεθυντικό φακό
Συλλαβές τεμαχισμένου έρωτα
Τραυλίζουν σε ανώνυμη αγκαλιά
Δίφθογγοι σε ρωμαϊκά ψηφιδωτά
Κοσμούν της Ιστορίας το φιάσκο
Φωνήεντα ηττημένων κραυγών
Κρέμονται από ένα μανταλάκι
Σύμφωνα ανήμπορης εκφοράς
Αναζητούν ρητορικά χαλίκια
Στίγματα λόγου αδικαίωτα
Χτυπάνε την πόρτα της Λήθης.
Γιώργος Γκανέλης - Υπό το μηδέν, Στοχαστής, 2017
