Άλλοτε ήτανε πιο χρήσιμη η λύπη.
Τα λόγια και οι περιγραφές σαφώς δεν βοηθούν.
Μόνο τα βλέμματα που σε διαμελίζουν – σκέψου-
την ερημιά που ναυαγεί στα χέρια σου
τα ποιήματα που σε παρηγορούν.
Πιο γνώριμη σ’εμάς
καθώς, το δηλητήριο έμεινε συνήθεια
δεμένη σε μια θάλασσα θολή, πάνω στα μάτια.
Τα ελαφριά τα λόγια χάνονται στον άνεμο.
Όσο για τα άλλα,
ανοιγοκλείνουνε τα κύματα
και τα τραβούν στα σπλάχνα του βυθού.
Ενός βυθού που δεν κρατά μέσα του μνήμη…
Άλλοτε ήτανε πιο χρήσιμες και οι λέξεις.
Και δεν γνωρίζω
αν θα’ναι το ίδιο όπως πρώτα
να σου μιλάω για το ασφυκτικό δωμάτιο
και για τα παραμορφωμένα απ΄την αυπνία όνειρα.
Καθώς, τίποτα τώρα εκείνες δεν σημαίνουν.
Μόνο τη μέθοδο που έχουν τα αστέρια
να παρατούν το φως και να αργοσβήνουν, ξέρω
Ένας τρόπος σιωπής είναι και αυτός.
Ο Μιχάλης Βάκρινος γεννήθηκε στην Αθήνα to 1984. Μεγάλωσε και κατοικεί μόνιμα στο Καματερό Αττικής, με ένα μικρό διάστημα 5 ετών που έζησε στην Καλαμάτα, όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του πάνω στην Διοίκηση και την Οικονομία.Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές , την πρώτη το 2014 με τίτλο «Απροσδιόριστα ψυχής κομμάτια» και την δεύτερη το 2016 με τον τίτλο «Νούς νεκρός εν τη γενέσει του» και οι δυο από τις εκδόσεις Διάνυσμα. Σκόρπια ποιήματα και σκέψεις του περιπλανιούνται ελεύθερα σε διάφορα περιοδικά και ιστοσελίδες.
