Στιχάκι, πού είσαι; Βγες γρήγορα έξω!
Έλα και συμπλήρωσε τη λευκή σελίδα μου..
Ει.., μην ξεχάσεις να φέρεις και τ’ αδελφάκια
(ειδικά εκείνο το μελαχρινό με τα μεγάλα μάτια)
Τα ξαδελφάκια, τους θείους και τις θείες σου
(όχι όμως εκείνη τη χοντρή με τον μεγάλο κώλο)
Γενικά ολόκληρο το σόι, να γεμίσει η στιχοοικογένεια
Τις λευκές σελίδες των χιλιάδων τετραδίων μου
Στιχάκια, σας φωνάζω… Δεν μ’ ακούτε;
Εμπρός φανερωθείτε! Βλέπω κι εσένα-ναι, σ’ εσένα μιλώ-
που κρύφτηκες κάτω από το χαλάκι του μπάνιου-αν είναι δυνατόν-
κι εσύ που κοιμάσαι μέσα στα πυκνά μαλλιά
της πορσελάνινης παιδικής μου κούκλας…. Ξύπνα!
Σας διατάζω… Παρουσιαστείτε όλα μπροστά μου!
Αφήστε τις κρυψώνες σας, κακομαθημένα
Δε με λυπάστε πια καθόλου; Ελάτε και θα σας κεράσω
Γλυκό κυδώνι, σ’ εκείνο το υπέροχο, μπρούτζινο δισκάκι της γιαγιάς μου
Ελάτε, κερνώ αθανασία –ας τα παραμυθιάσω μήπως μου κάνουν το χατίρι-
Βρε θα ζήσετε 100 και πλέον χρόνια, Το στυλό έχει μεγάλη διάρκεια
(Εγώ πάλι ημερομηνία Λήξης).
Θα σας διαβάσουνε χιλιάδες… Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι…
Αγχώθηκα… Δεν τσιμπάνε τα βλαμμένα κι εγώ δεν έχω ύπνο
Πώς το ξέρουν πως όλα είναι μάταια; Πώς δεν υπάρχει Αθανασία;
Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.
