Δύο χιλιάδες πόσο;
Ο Solomon Burke στο Ηρώδειο. Χορεύουμε όλοι μαζί. Το Μυθιστόρημα δεν ξέρει ότι είναι η Τελευταία Φορά Πού Χορεύουμε Όλοι Μαζί.
[Σελίδα: 32]
1973
Αγρίνιο. Οδός Παπαστράτου. Κάνουμε πάρτυ με μπομπινόφωνα και πικάπ. Τα κορίτσια έρχονται με την ποδιά και τον σάκο της γυμναστικής. Είναι η χούντα του Ιωαννίδη και απαγορεύεται να κυκλοφορούν με πολιτικά. Έχουν υποχρεωτικά κορδέλα στα μαλλιά. Λευκή. Ένα ένα μπαίνουνε στην τουαλέτα, τα κορίτσια, και μεταμορφώνονται σε rock idols. Όταν ακούγεται το Something, χορεύουμε μπλουζ. Τι όμορφα που μυρίζουν τα κορίτσια. Ευωδιάζουν ελευθερία. Το Μυθιστόρημα γράφεται πια για ένα κορίτσι.
[Σελίδα: 60]
1988
Λέσβος. Υπηρετώ τη στρατιωτική μου θητεία. Τυφεκιοφόρος. Βρωμοποδαράς. Αλληλογραφώ με την αδερφή μου, που έχει αναλάβει μεταξύ άλλων, να είναι ο σύνδεσμός μου με τον Νίκο Καρούζο. Από το τρανζιστοράκι μου, ακούω τον ποιητή στο ραδιόφωνο, στο Τρίτο Πρόγραμμα, να διαβάζει επιλεγμένα ευλαβικά κείμενα. Γράφω στην αδερφή μου, στις 22/VI/1988: Άκουσα τον Καρούζο στο ραδιόφωνο. Σπάραξα. Το Μυθιστόρημα είναι (και) Σπαραγμός δι’ Αλληλογραφίας.
[Σελίδα: 76]
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης - Το μέσα από τα βλέφαρά μας – Bibliotheque, 2017
