Λουίς Θερνούδα | Όκνος

Η ΠΟΙΗΣΗ Περιστασιακά, σπάνια, υπήρχε η συνήθεια να ανάβουν τα φώτα στο σαλόνι το απόγευμα, και ο ήχος του πιάνου γέμιζε το σπίτι, με υποδεχόταν καθώς έφτανα στα ριζά της μαρμάρινης σκάλας, κοίλης και ακουστικής, ενόσω η αμυδρή ανταύγεια του φωτός που γλιστρούσε εκεί επάνω στο διάδρομο μου φανερωνόταν σαν σώμα αψηλάφητο, θερμό και χρυσαφένιο, […]