Γαλάτεια

[…τα όνειρά μου έχουν ταυτότητα…]

Όλος ο καλός ο κόσμος βρισκόταν εκεί. Και αν τάχα κάποιος έλειπε τότε δεν ήταν αρκετός. Στάρλετ, άνθρωποι του πνεύματος, πρωταγωνισταί, θιασάρχες, υπουργοί, δεν θα λείψει κανείς. Και σαν θα πέσουν οι υπογραφές, τότε και ο Σκαρίμπας θα δυσκολευτεί να βρει τις λέξεις τις ταιριαστές. Φλας, αστραπές, μικρές καταιγίδες που υγραίνουν τα μάτια θα σε κόψουν σαν γυαλί. Στην πραγματικότητα πρόκειται για νύχτες φευγαλέες, τίποτε μην φοβηθείς έξω από τον εαυτό σου. 

Απόψε κλείνει η συμφωνία. Για ένα μεγάλο φιλμ, το φιλμ της ζωής μας όπως είπε ο κύριος υπουργός, όταν τον πέτυχαν οι δημοσιογράφοι σε μια κυριακάτικη, τελείως απροετοίμαστη συνάντηση με πλήθος στοιχεία σπορτίβ που λένε στο πανάκριβο ένδυμα. «Δεν είναι απλός κινηματογράφος, είναι στιγμές που νιώθουμε όλοι πως κάνουμε τέχνη ακέραια, με όλη της την υπόσταση σαφώς καθορισμένη, σε πλαίσια ονειρικά, με τα πιο τέλεια μέσα. Τότε η πολιτεία οφείλει να σταθεί αρωγός» πρόσθεσε και χάθηκε ανάμεσα στα ερείπια με στυλ και ελαφρύ τζόκινγκ. 

Τώρα ανεβαίνει την σκάλα. Όλα τα φώτα του ταιριάζουν, χαμόγελα, χειραψίες, γρήγορες οδηγίες. Κορίτσια, Μαίριλυν σε εκδοχή παζολινική, πολύ σπασμένες, με αφέλειες και ολομόναχα βράδια σε ακριβά δωμάτια. 

Απόψε πληρώνονται για να χαμογελούν γύρω από την πρωταγωνίστρια, τον κύριο σκηνοθέτη, τον υπουργό, τον νεαρό ηθοποιό. Στο φόντο το γυμνό του Δαυίδ. Υπήρξαν υπεράνω της καθημερινότητας, βλέπετε, ξεπερνούσαν σε δυναμική την εποχή μας, αυτήν που χαρακτήρισε πορνογραφική την μεγάλη τέχνη και κάπως έτσι ξεμπέρδεψε μαζί της. 

Τώρα μπορεί να αφοσιωθεί στο φιλμ του κυρίου υπουργού που συνιστά μια έμπνευση εθνικής τάξεως, μια χειρονομία εξωστρέφειας και τα ρέστα. Η τέχνη, λέω, μπορεί να αφοσιωθεί. 

Ποιος νοιάζεται; Τ΄άνθη πάνε και έρχονται. Και εδώ βρίσκεται η σημασία και ο βαθύτερος εαυτός της ιστορίας. Στην φιγούρα του νεαρού με το καθημερινό του κοστουμάκι που γυροφέρνει την παράξενη κουστωδία. Υπηρετεί ένα κάρο πρακτικούς σκοπούς που δεν θα΄χαν καμιά βαρύτητα σε άλλη περίσταση. 

Όμως τώρα θα πρέπει να προσέχει το βολάν του φορέματος της πρωταγωνίστριας που πρέπει να πέφτει χυτό πίσω από την καλλίγραμμη δεσποινίδα. Του κατέστη σαφές πως δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να αδιαφορήσει για αυτήν την λεπτομέρεια της σκηνογραφίας. Θυσία θα πρέπει να γίνουν όλα για ένα φουστάνι. Δεν είναι δύσκολο του είπαν, κάθε μέρα συμβαίνει και γελάσανε με τις καρδιές τους. 

Εκείνος ο νέος δεν έχει όνομα. Μπορεί να τον λένε Μάρτιν, Αντώνη, Πιερ, Πέτρο, Χοακίμ. Πάλι άχαρη θα ήταν η δουλειά του, πάλι η καρδιά του θα ΄σπαγε για το φόρεμα στην μαρμαρένια σκάλα. Τώρα τελειώσανε οι φωτογραφίες και ο νεαρός μαζεύει τις ανθοδέσμες που έχουν γεμίσει τα χέρια του θιάσου. Είναι η ώρα που όλοι τον γυρεύουν και ψάχνουν τρόπο να του αφήσουν τ΄άνθη. Θα μεριμνήσει μονάχα για την πρωταγωνίστρια και τον κύριο υπουργό που πρέπει να έχει ελεύθερα τα χέρια. Ένα βουνό χειραψίες τον περιμένει και οφείλει κανείς σεβασμό σε μια τόσο δύσκολη δουλειά. 

Κράτησε τ΄άνθη στην αγκαλιά του. Κάπως τα βόλεψε και έμοιασε για λίγο με ανθισμένο κήπο, όλα κλισέ και αναμενόμενα, τίποτε περισσότερο μην περιμένετε από αυτήν την ιστορία. Και έτσι όπως στράφηκε για να προλάβει την πρωταγωνίστρια που σκαρφάλωνε πια τα ύστερα του μεγάρου, – να δείτε πώς έλαμπε εκεί επάνω, μια Γαλάτεια στα κύματα, στην κόχη της δελφινιέρας που σκίζει τον αναγεννησιακό ουρανού του Σάντσιο, όμορφη, θεοτική, με τον ρόλο δικαιωματικά δικό της και τα κυκλώματα να υποκλίνονται στην χάρη της – την είδε. Μπορεί να την λέγανε Άννα, Μαρία, Κλαίρ, Ρενέ, λίγη σημασία έχει πια. Όλα συνοψίστηκαν στο βλέμμα της που καρφωνόταν στο στερέωμα, σε μια λεπτομέρεια των μαλλιών πάνω στο μέτωπό της. Ανάγλυφη στεκόταν πλάι στο παράθυρο και διόρθωνε το μακιγιάζ της. Και εκείνος με τα άνθη του, αδέσποτα και πολύχρωμα, έξω από τον κόσμο πια. 

Δεν το πολυσκέφτηκε και έτσι όπως ήταν με τα αδέξια, τα είκοσί του χρόνια, στίχος και απώλεια παράπλευρη, πλατεία νυχτερινή, θυσία τα ΄κανε όλα. Έκανε δυο τρία βήματα, δεν ήταν τίποτε και έφθασε στην άλλη την πλευρά, την αθέατη που μυρίζει έρωτα. Της προσέφερε τ΄άνθη, τίποτε δεν είπε μονάχα λίγες λέξεις, έτσι για να σπάσει ο πάγος που καίει τις καρδιές.

Αυτά είναι για σένα. Και εκείνη τον κοίταξε και το μακιγιάζ της έσπασε σε χίλια κομμάτια. Πίσω φάνηκε το πρόσωπό της το παλιό, τ΄αγαπημένο, με μια ιδέα παιδικότητας και την σοφία της νιότης. Της έφτιαξε εκείνη την λεπτομέρεια στο μέτωπο και από παντού δρόσισε με εκείνο τον τρόπο τον νυχτερινό που σε αφοπλίζει και σε βρίσκει πάντα απροετοίμαστο. 

Σε ευχαριστώ του απάντησε, ή πάλι είπε, είναι υπέροχα όσο ο υπεύθυνος επικοινωνίας ούρλιαζε από πάνω του γιατί όλα πήγαν στράφι με την λεπτομέρεια του φουστανιού. Πιάστηκε λέει και σκίστηκε και απ΄εκείνη την στιγμή κανείς δεν χαμογέλασε ξανά. 

Τώρα οι δυο τους φεύγουν, γεμάτοι απορίες, κάπως ερωτευμένοι και απολύτως ελεύθεροι. Τρέχουν σαν νερό πάνω στην μαρμάρινη σκάλα και αυτό είναι λοιπόν, το πιο ταιριαστό φινάλε.  

Κράτα μια κάποια αξιοπρέπεια στην έξοδό σου και εξαφανίσου. 

Με την προτροπή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ οι δυο τους γίνανε ζευγάρι και έπαψαν να αλλάζουν ρούχα και ονόματα. Και όσο η ιστορία ξεψυχούσε, το τραγούδι άγγιζε τις κορυφές και η ζωή γινόταν λιγότερο αβάσταχτη και φτιασιδωμένη και παγωμένη μες στην πόζα της.  

Τώρα φιλιούνται πλάι στην πιάτσα των ταξί, με τα ρούχα τους τσαλακωμένα και όλες τους τις άμυνες, τόσο κουρασμένες.

 Α.Θ