Η αλήθεια είναι πως το όνειρο που μέχρι πρότινος έτριζε, τώρα έπεσε και μας πλάκωσε. Μαζί με τις πνευματικότητες του Γιάννη Τσαρούχη μας κατατρόπωσε για τα καλά η σαθρή κατασκευή. Τα συντρίμμια είμαστε δε, εμείς οι ίδιοι.
Και η ελπίδα μας; Όλο και όλο το στοίχημα ήταν να μην τους λερώσουμε την καλοσύνη με λεκέδες που δεν φεύγουν ποτέ. Και εμείς πιστοί, στις πεποιθήσεις και τους τρόπους μας , φροντίσαμε να επιβεβαιώσουμε για άλλη μια φορά τι σόι κόσμο έχουμε φτιάξει. Το λοιπόν η ελπίδα γίνηκε μια μελαγχολική υπόθεση, κέρμα δίχως αντίκρισμα. .
Όταν θα διασταυρωθείτε λοιπόν με κανέναν πιτσιρικά, από αυτούς που τα ξέρουν όλα σκύψτε λίγο το κεφάλι. Στα μάτια του είμαστε ο ίδιος κόσμος που σέρνει πίσω του δεμένο με αλυσίδες έναν ανυπεράσπιστο σκύλο, ο ίδιος που τσαλαπατά τα νεογέννητα στην Θεσσαλονίκη, το Κομπανί, την Χερσώνα. Να, κοίτα Λόλα, αυτή είναι μια αμαρτία. Όταν δεν σέβεσαι τα παιδιά, μπορείς να λογαριάσεις πως είσαι πια χαμένος και πως το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας που κρατούσε όρθιο το παράπηγμα του 2022 σάπισε και το ‘φαγε το σαράκι που είναι ανίκητο. Η απλά και επιτέλους, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτή η γιαγιά που συμβολίζει την παραδοσιακή μας αγωγή, έστρεψε τα νώτα της με αηδία.
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά. Μα ότι και αν είναι αυτό, τους αφιερώνω το σημερινό τραγουδάκι. Που έγραψε μια φορά και έναν καιρό η ζωή μας η ίδια. Καθώς θα παλεύουν να μας προλάβουν στους ξέφρενους ρυθμούς μας, κλείνοντας χαμένα ραντεβού με τα καλύτερά μας χρόνια, καθώς θα σκορπούν από τις πόρτες των φροντιστηρίων γεμάτα από φρόνημα και ερωτηματικά. Και πάνω από όλα, καθώς θα αναρωτιούνται κάτω από τα σκεπάσματά τους, αν τάχα είμαστε καλοί άνθρωποι στα αλήθεια. Τόσο απλά.
Α.Θ
