Εκείνοι που γνωρίζουν τα όρια της μουσικής σύνθεσης και κατέχουν τον εσωτερικό τους κώδικα τον συμπεριλαμβάνουν στις αναφορές τους. Τον θέτουν ως μέτρο μαζί με μια σειρά άλλους, σημαντικούς μουσουργούς, όπως ο Μπάρτοκ, Χιναστέρα, ο Καλομοίρης και άλλοι. Ο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς υπογράφει το εναρκτήριο βαλσάκι της χρονιάς που θα ταίριαζε γάντι σε ιστορίες με κλοουνερί, ίντριγκες, ερωτικά και αιματόβρεχτα επεισόδια. Με την ποικιλία του έργου του ξαναβρίσκει την μουσική στην πιο ολοκληρωμένη της έκφραση, φέρνει στο φως τέλειες φόρμες και κλείνει το μάτι με πνεύμα σε όλους τους καιρούς.
Ο Πιετρ γράφει μονάχα με το φως του κηροστάτη. Θέλω να πω πως εντός του χτυπά η φλέβα της μεγάλης δημιουργίας. Μα η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνει περίφημα όπως λένε. Συχνά χάνει τον ειρμό της σκέψης του, πηδά σαν ακροβάτης από το ένα θέμα στο άλλο και όλοι έχουν να λένε τι ταλέντο πρόωρα χαμένο θα είναι αυτό.
Ο Πιετρ ξέμεινε απόψε. Και δεν θα τον πείραζε μα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και όλοι θέλουν έναν αγαπημένο για το φιλί της χρονιάς. Ο Πιετρ δεν έχει έναν τέτοιο. Μα έχει τους συναδέλφους του ήσυχους ήσυχους στις θέσεις τους, σαν αιώνιο κοινό που τον δικάζει. Έχει την ζεστασιά του και αρκετό καλό κρασί. Και έχει με το μέρος του αυτήν την τρομερή συγκυρία με την οποία τα πράγματα μας οδηγούν. Θέλω να πω πως ο Πιετρ έχει όλο τον χρόνο με το μέρος του για να πάρει μερικές σημαντικές αποφάσεις που τις καθυστερούσε. Πρώτα ο καπνός που του θολώνει το μυαλό. Αυτό πρέπει να κόψει πρώτο. Έπειτα να αρχίσει να γράφει με μολύβι. Να ακούει τον ήχο του χαρτιού, να γράφει σαν τυφλός σκαλίζοντας την αθανασία του λέξη προς λέξη. Τρίτο και σπουδαιότερο πρέπει να αποσύρει ένα σωρό βιβλία που του σκεπάζουν την ζωή. Θα κάνει μια δωρεά στην κοντινή βιβλιοθήκη. Εδώ σας έχω σπάνιο υλικό και σαν πεθάνω έναν διάδρομο θα τον πείτε με το όνομά μου. Ευχαριστώ, δεν κάνει τίποτε. Τέταρτο, να βάζει μια φορά την μέρα τουλάχιστον το βαλς υπ΄αριθμ. 2 του Σοστακόβιτς, έτσι για να ξυπνούν τα αίματα. Πέμπτον δεν έχει μα ώσπου να ξεφτίσει η βραδιά και να πνιγεί το φεγγάρι κάτι θα έχει σκαρφιστεί. Έπειτα να συνδέσει το τηλέφωνο και ας παίρνουν αυτοί οι ενοχλητικοί φίλοι, λέγοντας εκείνο και το άλλο. Και ούτε κουβέντα για το μεγάλο έργο που γράφεται μες στους τέσσερεις τοίχους. Αύριο κιόλας θα πάρει την εταιρία. Ελάτε , παρακαλώ. Γρήγορα, σαν να πεθαίνει κάποιος. Φανταστείτε αν καλέσει εκείνος ο αριθμός που περίμενα και δεν…Ούτε να το φαντάζομαι θέλω, θα πληρωθείτε τα διπλά.
Ακούγονται πυροτεχνήματα. Ο Πιετρ διαθέτει ένα ωραιότατο μπαλκόνι με θέα στην πόλη και τρεις κοτσονάτους βασιλικούς. Δεν θα βγει, αυτό είναι το πέμπτο. Δεν έχει καμιά δουλειά έξω, αυτός παίρνει απόψε τέτοιες αποφάσεις σημαντικές. Μην σας τα λέω από την αρχή, δεν κάνει, δεν έχετε χρόνο να τα ακούτε όλα από την αρχή.
Το πρωινό τον βρήκε στην πλατεία. Γύρευε καπνό και κρασί και είχε τα μάτια του κατακόκκινα σαν την φωτιά. Γλιστρούσε από στενό σε στενό, έπαιρνε δρόμους που τους θεωρούσε ανύπαρκτους, ρωτούσε τους μεθυσμένους μήπως και βρει κάπου πάνω τους την αλήθεια που γύρευε. Και τα μάτια του κοκκινίζανε, ολόκληρος Τισιανός σαν τον Χριστό να ζει εντός του. Οι αποφάσεις του είχαν πάρει αναβολή. Και τότε την είδε στην μέση του χιονιά που του΄γνεφε. Καπνό θέλετε;, ρώτησε με την δροσιά του Γενάρη στα μάγουλά της και έβγαλε ένα πουγκί. Έπειτα τον φίλησε και γλίστρησε πίσω στις ιστορίες του Αβά Πρεβώ.
Και ο Πιετρ επέστρεφε και όλο έλεγε τέταρτο, τέταρτο και σφύριζε ρυθμικά το βαλσάκι υπ΄αριθ. 2 του Σοστακόβιτς
Καλή χρονιά κύριε Πιετρ όποιος και αν είστε.
Καλή χρονιά και σε σας απαντούσε γαληνεμένος σαν όλα να τα ΄χε μάθει πια.
Α.Θ
