Υ

[…Τα τραγούδια ζουν για πάντα. Κάποτε τα νομίζουμε χαμένα μα αρκούν οι τρομακτικές χαρές, οι άγριοι έρωτες και οι ρομαντικές, οι μεγάλες απώλειες για να ξυπνήσουν. Και τότε αφήνουν σαν την πρώτη φορά τα σημάδια τους. Ανήκουν σε ένα παλιό ρεπερτόριο που νομίζαμε λησμονημένο. Μοιάζουν με αγάλματά από τερακότα, μικρά, για να χωρούν στον μέσα κόσμο των χεριών σου.  Δεν σου γεμίζουν το μάτι μα είναι φτιαγμένα και εκείνα, βλέπετε από άγριο και γλυκό χώμα. Είναι βλέπετε και εκείνα, μικρές, πολύ μικρές αιωνιότητες.

Ο Astor Piazzolla έχει απασχολήσει ξανά αυτήν εδώ την στήλη. Και τούτο γιατί τα τραγούδια του μιλούν για την ανάγκη της ζωής και του έρωτα. Δεν γεννήθηκαν από άλλη αιτία. Ήταν ποιήματα, που λένε, με μοίρα καλή, γραμμένη του ονείρου…]

¥

‘Y,

Και,

Τα αγόρια,

Σωστά αγγελούδια με μπλου τζην

Αφήνουν πληγές από φτηνό τζιν,

Και,

[χειροκροτήματα ρυθμικά 

Σε στακάτα όγδοα]

Τα κορίτσια μεταλαβαίνουν

Με κατάμαυρα μάτια

Το απέραντο σκοτάδι,

Και,

[χειροκροτήματα ρυθμικά 

Σε στακάτα όγδοα]

Τούτο το τραγουδάκι χάνει για πάντα τον ρυθμό του.

Οι στίχοι του,

σπασμένες μαριονέτες

Μ΄ανοιχτόχρωμα μαλλιά

Γεννημένες στην καρδιά του καλοκαιριού.

Σκοτωμένες από παλιά φεγγάρια

Ντροπές, σφαίρες.

Και

[χειροκροτήματα ρυθμικά 

Σε στακάτα όγδοα και σιωπή. 

Ακολουθεί φωνή μελωδική που

Καίγεται Στο σκοτάδι Και την απόσταση]

 

Α.Θ.