Ο Τζοακίνο Αντόνιο Ροσίνι γεννήθηκε πριν από δυο και βάλε, αιώνες. Έμελλε στην δύση της μυθικής του καριέρας να αφήσει ως μουσική παρακαταθήκη, ανάμεσα σε άλλα κορυφαία έργα, τον Γουλλιέλμο Τέλλο του. Φυσικά δεν διαθέτει καμία σχέση με τον Ταρζάν. Και άλλοτε πως θα μπορούσε να διατηρεί έστω την παραμικρή σχέση με τον ήρωα που θα εμπνευστεί ο Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ εκατόν πενήντα χρόνια μετά. Και όμως οι δυο τους σήμερα συναντώνται στις γραμμές της πιο κάτω ιστορίας, σε μια επιμνημόσυνη τελετή, γεμάτη από το ανθρώπινο και το κωμικό, αφιερωμένη στους ήρωες που μπορούν και πεθαίνουν. Παρακαλώ η ιστορία να διαβαστεί με την συνοδεία της ουβερτούρας του Ροσίνι, ειδάλλως όλη αυτή η προσπάθεια πηγαίνει στράφι.
Είχαν φροντίσει τον χώρο σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις της τέχνης του θανάτου. Ars Moriendi, με διόρθωσε η εξαιρετικά γηραιά κυρία που κοιτάζει τριγύρω εκστατικά, μα δίχως να μαρτυρά την έκπληξή της, ακριβώς όπως κάνουν πάντα τα κορίτσια της τάξης της. Μα εγώ δεν είμαι κορίτσι αντιλέγει και ο νεαρός αναρωτιέται αν τάχα οι κυρίες της τάξης της είναι προορισμένο από την φύση να διαβάζουν το νου και την σκέψη.
Πυκνή βλάστηση, χοντροί, πλαστικοί κορμοί με λογιών φρούτα επάνω τους, άγρια χόρτα, ψηλά σαν ένας άνθρωπος, βαλσαμωμένα ζώα με λεπτομερή χαρακτηριστικά. Ο πάνθηρας, η τίγρης, το λιοντάρι, ο γορίλας. Ο Ταρζάν είναι ο πιο όμορφος, όταν εμφανίζεται από το πουθενά, με εκείνο το κατάσχιστο κομμάτι ύφασμα πάνω στα απόκρυφά του, συγχωρήστε με, πώς είπα εγώ κάτι τέτοιο.
Όμως εκείνος την ηρεμεί, δείχνοντάς της πως σε όλους μας καμιά φορά επιτρέπεται ένα πταίσμα. Στην οροφή υπάρχει ένας φωτισμός που κάθε τόσο τρέμει, απόλυτα συγχρονισμένα με τον ήχο της καταιγίδας που φθάνει. Μες στην αίθουσα έχει μια καλοκαιριάτικη υγρασία που σε απελπίζει. Ξέρετε τι ώρα θα βγει ο Ταρζάν; Έχω τόσο βαρύ πρόγραμμα. Αλήθεια, δεν σας είπα πως μοιάζετε εξίσου ωραίος. Σας πειράζει να σας λέω έτσι;
Τότε είναι που ηχεί δαιμονισμένα η ουβερτούρα του Ροσίνι, από τον Γουλλιέλμο Τέλλο του. Τα φώτα τρεμοπαίζουν, ένα σμάρι αγριοπερίστερα σκορπάνε ψηλά στον θόλο της αίθουσας και από έναν φεγγίτη ξεχύνονται στην πόλη. Τρέμετε ψοφίμια φωνάζει η γριά που χειροκροτεί και τα χρυσαφικά της κουδουνίζουν όπως ο νους του και ο φλοιός από την πρόσοψή της γλιστρά όπως η ζωή. Μα ο Ταρζάν παραμένει άφαντος. Η ουβερτούρα μαίνεται, τα φώτα αναβοσβήνουν, αυτή η νεκρή αίθουσα παίρνει ξαφνικά ζωή. Η ευκατάστατη ηλικιωμένη κυρία χαϊδεύει το μπούστο της, η καρδιά της χτυπά δυνατά, νομίζω πως από στιγμή σε στιγμή θα αφήσει την τελευταία της πνοή. Βλέπετε η καλή κοινωνία δεν γλιτώνει από τις παθήσεις της καρδιάς. Τώρα πια δεν φαίνεται τίποτε, μήτε το κακόγουστο βερνιγιόν που βάφει την οροφή. Μεσολαβούν φλασαρίσματα και πότε τ΄αγριωπό πρόσωπο του γορίλα φέγγει και άλλοτε η ετοιμοπόλεμη, αρπακτική τίγρης ετοιμάζεται να χιμήξει στο πλήθος. Το μωρό του νεαρού ζευγαριού ουρλιάζει και δικαίως. Η γριά σφραγίζει τα χείλη της, υπογράφει εντός της ένα συμβόλαιο μοιχείας, έπειτα από τόσες δεκαετίες πιστής και πλούσιας διαβίωσης πλάι στον κόμη που γίνηκε σκόνη και τίποτε. Απόψε θα τα χαρίσει όλα στον Ταρζάν. Το μωρό κλαίει, κάποιος υπεύθυνος ζητά από το ζευγάρι να απομακρυνθεί, θα σας το πάρει ο Ταρζάν λέει μισογελώντας, ωστόσο αφήνει μερικά δευτερόλεπτα να περάσουν ώστε να καταστήσει διφορούμενο το αστείο του. Η νεαρή μητέρα τρομάζει, κάνει ένα νεύμα στον σύζυγό της, εκείνος αρνείται, κάτι της λέει για το κόστος των εισιτηρίων, εκείνη φεύγει και από την είσοδο της αίθουσας μες στα φλασαρίσματα ουρλιάζει, χωρίζουμε, τέλος, πάει και χάνεται.
Το δρώμενο ετοιμάζεται να τελειώσει. Κάποιος κουστουμαρισμένος από την πλευρά της εταιρείας θεαμάτων εμφανίζεται λυπημένος και απολογητικός. Θαρρείς πως από στιγμή σε στιγμή μια γκιλοτίνα θα του κόψει το κεφάλι. Ο ήρωας, να μας συγχωρείτε, ο ήρωας πάσχει από μια φριχτή δυσεντερία. Βλέπετε το προχωρημένο της ηλικίας του, οι φωνές εδώ και χρόνια, του τάραξαν την καρδιά. Με όλες αυτές τις πρωτόγονες τροφές έχει μάλλον δηλητηριαστεί. Παρακαλώ περάστε στον γκισέ για να σας αποδοθούν τα χρήματά σας. Τι όμορφο μωράκι, μα η γυναίκα είναι τόσο θυμωμένη που του το δίνει και φεύγει λέγοντας με στόμφο, αν σου αρέσει συνοδεύεται από έναν άχρηστο σύζυγο. Ο υπεύθυνος γελά και το πλήθος σκορπά.
Η ηλικιωμένη κυρία παραμένει όμως συντετριμμένη. Φτιάχνει τις μπούκλες που ΄χουν πέσει πάνω από τα μάτια της, σαν συννεφιά. Δεν θα μπορούσε να μην την λυπηθεί, μήτε να την αφήσει να συνεχίσει την ζωή της με μια τέτοια πληγή. Και έτσι παραγγέλνει από τον υπεύθυνο την ουβερτούρα, εκείνος ισχυρίζεται πως θα΄ναι φιάσκο, τον κοιτάζει και γελά, δίνει ένα παράγγελμα και τα βιολιά ξεκινούν, τα πιατίνια χτυπούν με δύναμη και ρίχνουν τον βαλσαμωμένο πάνθηρα από το κλαδί του. Τι καταστροφή! Η κυρία τα χάνει, ο νεαρός βγάζει με ένταση τα ρούχα του, το σακάκι του κρύβει την θέα από το λιοντάρι, μα ποιος νοιάζεται. Η κυρία εκστασιασμένη φωνάζει και άλλο, και άλλο, το ήξερα από την αρχή, και την κραυγή παρακαλώ. Και τότε ο νεαρός βάζει όλη του την δύναμη, αφήνει μια κραυγή, ο κύριος που αμφέβαλε πετά το μωρό και εισβάλλει με ένα συμβόλαιο στην αίθουσα, υπογράψτε παρακαλώ, η ηλικιωμένη κυρία τον φιλά στο πρόσωπο, αγγίζει με τα δάχτυλά της τις γωνίες του προσώπου της. Από τα 1888 είχα να δω τέτοιον ήρωα.
Ο υπεύθυνος τρέχει προς την έξοδο, ίσα που προλαβαίνει το πλήθος πριν μπει στις κούρσες και χαθεί. Λέει πως έχει μια ανακοίνωση. Μα πριν, ανάβει ένα μάτσο χαρτιά, ο καπνός παραμένει λευκός, τι παράξενο.
Έχουμε λευκό καπνό. Ο νέος Ταρζάν είναι έτοιμος και μπορείτε να τον απολαύσετε με μία δωρεάν παράσταση. Τέλος οι δυσεντερίες, ο κλεισμένος λαιμός, όλα αυτά που μάχονταν τον μύθο. Παρακαλώ. Γελά τώρα, ίσως επειδή απέφυγε την ύστατη απώλεια και ίσως γιατί ο κόσμος παραμένει ακόμη θαυμαστός.
Και το πλήθος ξαναμπαίνει στην αίθουσα του χορού και το ζευγάρι έχει πια λησμονήσει το μωρό τους που στην αγκαλιά της ηλικιωμένης διδάσκεται τα γυρίσματα και τα τεχνάσματα της μουσικής ιδιοφυίας του Ροσίνι.
Α.Θ
