Snow Mary
Λευκό κατευόδιο
Παλιού παραμυθιού
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία σαν την παρακάτω.
[…Όλοι την ξέρουν με ένα όνομα διαφορετικό από το πραγματικό της. Για την ακρίβεια την φωνάζουν Μαρία του Χιονιού, τίποτε λιγότερο. Και είναι λευκό το δέρμα της, λευκή η ψυχή της, αμυδρά φωτισμένη από τις μαρτυρίες της ζωής. Την λένε πιο όμορφη και κάτω στην αγορά όλοι την κερνούν και διψάνε για τα δυο της χείλη. Μα την σέβονται σαν τέχνη μεγάλη και ευσεβή και δεν ζητούν παρά την χάρη της ομορφιάς της. Όσοι την έχουν δει εμπρός τους, μιλούν για θαύμα και δεν ζητούν τίποτε περισσότερο. Οι καλύτεροι ζωγράφοι συρρέουν από την Βενέτσια, το Παλέρμο, προσφέρουν διπλά και τριπλά κέρδη. Λένε πως τάχα έμαθε ο βασιλιάς για το φέρσιμό της και από την θλίψη του έδιωξε από το πλάι του όλα τα γυμνά κορίτσια που τον αγαπούσαν. Εκείνα ξυπόλητα άστρα ξοδεύτηκαν μες στο θάμπος, φεγγαρόφωτο έλουσε το μέτωπό τους και χάθηκαν, ω ναι χάθηκαν…]
Η Μαρία τριγυρνά με τις φιλενάδες της, κύριε, μερικά κορίτσια που την αγαπούν. Κάτι εξομολογείται, σχεδόν πεθαίνει από αγάπη, η φωνή της βγαίνει με δυσκολία.
[…Σήμερα βρέθηκα κάτω στο παζάρι. Πλανήθηκα και γέλασα με την καρδιά μου, μ΄όση καρδιά που έχει απομείνει, βλέποντας το μαρτύριο εκείνων των λειτουργών που καταμετρούν τις χήνες. Έχαναν το μέτρημα, εκείνες φτεροκοπούσαν, κάπου κάπου η βροχή δυνάμωνε. Και η δική μου βροχή, εδώ, να μες στο στήθος. Επειδή όσες φορές και αν πέρασα από το σιδεράδικο, εκείνος δεν έστρεψε το βλέμμα του, δεν μου είπε, θα έρθω για σένα. Εγώ περνούσα και μες στο σπινθήρισμα έλεγα είναι θεός και έσκυβα το πρόσωπό μου με σεβασμό. Είναι ένας πρίγκιπας και εγώ η Αλκυόνη του, τίποτε περισσότερο, τίποτε…]
Χρόνια μετά, νυχτερινό Βερμόντ, μεθυσμένη, με σκοτωμένες βλεφαρίδες ή αλλιώς μαλακές πεταλούδες που ξυπνούν. Η Μαρία ψιθυρίζει, μια εποχή που έληξε.
[…Η ομορφιά είναι ένα άθροισμα από σπάνιες λεπτομέρειες. Όμως δεν αξίζει τίποτε μόνη, ακούτε κύριε. Κάπως έτσι, με λίγη ομορφιά και μπόλικα νευρωτικά χάπια, ήρθα για να δουλέψω σε αυτό το καθώς πρέπει ξενοδοχείο. Δεν μπορείτε να πείτε, τα χαλιά, οι τρόποι, το αγόρι στην πόρτα με την στολή του δόκιμου, είναι υπέροχος, δεν συμφωνείτε; Με λένε Μαίρη Ντι, οι φίλοι με φωνάζουν Μαρία του Χιονιού. Κυκλοφορώ μες στις δεκαετίες, περιμένοντας το ωραίο βασιλόπουλο. Το όνομά του θα είναι Τζέιμς και θα διαθέτει θεληματικές γωνίες. Εγώ; Εγώ μια ασύδοτη Μπάρμπι, ένα σπάνιο και πανέμορφο μοντέλο της αμερικάνικης βιομηχανίας που τρέχω από διαγωνισμό σε διαγωνισμό. Μις Οκλαχόμα, Μις Αρκάνσο, Μις Βερμόντ, ω ναι, θα έπινα ευχαρίστως ακόμη ένα μπέρμπον. Ο άνδρας, κύριε, πρέπει να γνωρίζει τι χρειάζεται για να συντηρηθεί η φωτιά σε ένα όμορφο κορίτσι. Ας είναι, μόνο για απόψε. Ξέρετε, δεν το συνηθίζω και εσείς δεν είστε στην ηλικία του δόκιμου. Όμως ας είναι. Απόψε έχω κέφι να ξεχάσω. Πάνε χρόνια, κύριε που πιάστηκα θύμα της παλιάς εκείνης ιστορίας. Και έχασα τον εαυτό μου κύριε. Και για να μην γίνομαι σκληρή και άδικη, ακόμη και αν με περίμενε κάπου εκείνο το βασιλόπουλο, έχω πια ξεχάσει τους δρόμους και τα σπίτια έχουν γκρεμιστεί. Όλα είναι από γυαλί και σίδερο κύριε. Μόνο αυτό. Καινούρια κλουβιά για τα τρομαγμένα πουλιά, δεν νομίζετε;..]
Το κορίτσι χύνεται σαν νερό στους δρόμους του Βερμόντ.
Τίποτε δεν μπορεί να την κρατήσει στην ζωή.
Με ξύλινα παραμύθια γερνούν τα παιδιά.
Όπως και εκείνη, όπως και εκείνη.
Και όμως παλιότερα,
κάποιος ψιθύρισε στον κόρφο
ενός άδολου κοριτσιού,
στην μέση μιας νύχτας πως…
Στα αλήθεια, η Μαρία του Χιονιού πέφτει θύμα της ομορφιάς της. Ωστόσο πεθαίνει και γεννιέται ξανά μες στον μύθο της, πάντα έρμαιο στο ίδιο λάθος η Snow Mary. Το μεγάλο ναι της, η ντυμένη με λευκό φουστάνι ψυχή της, πάντα έτοιμη και πάντα θυσιασμένη. Βλέπετε στα παραμύθια και τον πόλεμο λίγη σημασία έχει αν η ιστορία είναι τέλεια. Στο μεταξύ Snow Mary, όπου και αν είσαι, άκουσε εκείνον τον στίχο και τέντωσε τα χέρια σου ώσπου να συναντήσεις την πίστη σου. Με ακούς Snow Mary; Ίσως κοιμήθηκες για πάντα και ένα μισογεμάτο ποτήρι στο πουθενά του Βερμόντ, ψιθυρίζει την προσευχή του για σένα. Ίσως και όχι. Όπως σου είπα, κύριε, πρέπει κανείς να γνωρίζει τι χρειάζεται για να συντηρηθεί η φωτιά σε ένα όμορφο κορίτσι.
Α.Θ
