Beastie Boys Sabotage, 1994

[…Παλιές προπαγάνδες
Κάνουν σήμερα
Την βρώμικη δουλειά
Κέβιν..]
Κέβιν,
Οι φωτογραφίες
Είναι
αρπακτικά

 

[Αυτό το γράμμα δεν διαβάστηκε ποτέ στην κηδεία του αυτόχειρα Κέβιν Κάρτερ. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Ο Κέβιν κατέληξε με μονοξείδιο του άνθρακα τον Ιούλιο του 1994. Ήταν λέει στοιχειωμένος από ένα αγόρι που πυρπολήθηκε κάποτε με μια σαμπρέλα περασμένη στον λαιμό του, ποτισμένη πετρέλαιο. Ο Κέβιν δεν παραδέχτηκε τίποτε. Το 1994 πέρασε και χάθηκε, τίποτε δεν άλλαξε. 

Όλα τα παρακάτω  που ακολουθούν είναι κούφια λόγια. Έτσι προχωράει ο κόσμος κύριε. Ωστόσο, υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα ενός καλά οργανωμένου σαμποτάζ που θα βρει με το μέρος του και έτοιμες από καιρό τις δυνάμεις της εμπροσθοφυλακής με τις γρήγορες, κατακτημένες τροχιές τους και τα κοστούμια London cut. 

Εδώ ανάβει ένα τρεμάμενο 1994, φωτισμένο νέον, πνεύμα του καιρού εκείνου που επανέρχεται με χιλιάδες βολτ και φωσφορικό, ολοζώντανο χρώμα. Το παρακάτω γράμμα, ας πούμε απάντηση ενός πρακτορείου ειδήσεων  διαβάζεται με ήχους ανοιξιάτικης γειτονιάς, γεμάτης άστρα το πολύ ως δέκα χρόνων που φέγγουν όλα μαζί μες στις πιο ερωτευμένες μέρες της ζωής τους. Η μουσική των Beastie Boys γεννιέται στο εφηβικό δωμάτιο στην βορινή πλευρά της πλατείας. Ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα επικίνδυνα και κάνει κάπως ηρωική αυτήν εδώ την σχεδόν φιλολογική ατμόσφαιρα, την γεμάτη πλαστικό λυρισμό και φτωχές ψυχές. Αυτά δεν συνιστούν σκηνικές οδηγίες, αλλά την τέχνη και την μεθοδολογία ενός καλά οργανωμένου σαμποτάζ.]

Αγαπητέ Κέβιν, 

Βρήκα την φωτογραφία σου σκληρή. Όμως καταλαβαίνω πώς να αρνηθείς το πλάνο αυτό του κόσμου. Δεν χρειάζεται κανένα μοντάζ Κέβιν. Θα δημοσιευτεί όπως ακριβώς είναι. Καμιά φορά μονάχα όταν κοιτάζουμε το θήραμα κάτω από το φως του εργαστηρίου νιώθουμε αμήχανα, καθώς φανταζόμαστε το τέλος αυτής της ιστορίας. Ας είναι Κέβιν, στείλαμε μερικά αρνητικά στην επιτροπή, είπαν ότι έχεις σίγουρο το βραβείο της χρονιάς. Οι κυρίες της επιτροπής αισθάνθηκαν, είπαν ντροπή για το ανθρώπινο είδος και έπειτα κάθισαν σε δρύινα σαλόνια και διάβασαν για την σιωπηρή σφαγή στο Νότιο Σουδάν. Ήπιαν μπράντυ και η βραδιά κατέληξε με εκείνες κάπως θορυβημένες, με τις κάλτσες τους κατεβασμένες μες στην έναστρη, καλιφορνέζικη νύχτα. 

Το γραφείο θυμίζει έρημη χώρα. Σου άρεσαν πάντα αυτοί οι στίχοι. Έλεγες, έτσι τον θέλω τον Απρίλη, ήρωα μιας άγριας ιστορίας, μια κεφαλή αγγέλου που κοιτάζει τον κόσμο κατάματα. Τα καλύτερα παιδιά χάνονται μαζί της, πάνω σε στροφές με ατέλειωτα χιλιόμετρα, καρφωμένοι στην τροχιά του βέλους τους. Αυτοί οι τύποι Κέβιν σου μοιάζουν κάπως, επειδή γίνονται κομμάτια στο τοιχίο της πίστας αγώνων, δίχως λόγο, δίχως λόγο. Τύποι που αρχίζουν τον πόλεμο δίχως εγγυήσεις, δίχως εγγυήσεις. Που αγωνίζονται προτού αλλάξει για πάντα αυτός ο κόσμος. Δεν στο είπα Κέβιν, μα οι μιγάδες που τριγυρνούν στην πόλη μιλούν για άγνωστες ενώσεις, για παράξενα σκυλιά που μοιάζουν με υπογρύππες, για ψάρια με κεφάλι αλόγου και τα ρέστα.  Όλοι οι δρόμοι αλλάζουν θέση, ο άνεμος κόπασε και το ρίσκο είναι μεγάλο. Οι σημαίες ανεμίζουν πάντα μεσίστιες, το πλήθος γεμίζει τις αρένες, παραληρεί όταν οι αθλητές ξεπερνούν τον εαυτό τους, έντεκα ολόχρυσα αγόρια παίζουν εκεί έξω με την ζωή τους. Ένα λάθος και ο κόσμος καταρρέει, το κοπάδι χιμά από τις κερκίδες και το ακίνητο τσίρκο παίρνει φωτιά. Κέβιν, πώς γνωρίζεις ότι πρόκειται για κορίτσι, πώς είσαι τόσο σίγουρος. Μερικοί λένε πως τα κατάφερες καλά, πως στοίχειωσες τον χρόνο με την μαγγανεία του θανάτου. Εγώ δεν το πιστεύω, επειδή εσύ έκλεισες το κλείστρο σου λίγο πριν το τέλος, ανοίγοντας με μασέτες δρόμο μες στα υγρά δάση.

[Η μουσική δυναμώνει. Ο τραγουδιστής ουρλιάζει από το μικρόφωνό του.] 

Καμιά ιστορία δεν είναι τέλεια Κέβιν, για αυτό άκουσέ με και μην λες τίποτε. Και μην νομίζεις πως μπορούν Κέβιν να σε κλείσουνε με ένα κουμπί, επειδή και αύριο θα βρίσκεσαι εδώ και θα δραπετεύεις, παντού και πουθενά, συνέχεια, αδιάκοπα Κέβιν. Μπορείς να ζεις πάντα πλάι στον μύθο του καλού και ευλογημένου κόσμου, να δειπνείς ανάμεσα σε Κύκλωπες , δίχως να σου καίγεται καρφί για την όψη της ομορφιάς, αφού εσύ πέρασες κιόλας στα τρομερά χρόνια που έρχονται, ω  ναι το ξέρω πως έρχονται με ταχύτητα Κέβιν.

[Τα ηχεία τώρα παίζουν δυναμικά. Ο ήχος δεν φτάνει καθαρός και τα φώτα της πλατείας τρέμουν και ένα τοίχος λίγο λίγο γκρεμίζεται. Ένας μυστικό σαμποτάζ συμβαίνει κιόλας.]

Όλα θα πάνε καλά. Μερικά πράγματα θα ραγίσουν Κέβιν και τα παραμύθια θα ξεφτίσουν. Οι στρατοί θα βρουν καινούρια πεδία βολής και τα απροσποίητο του θανάτου θα λάμψει πάλι Κέβιν.

[Εκρήξεις σημειώνονται μες στην ευτυχισμένη πολιτεία. Οι σκοτωμένοι κοιμούνται για πάντα διάσπαρτοι μες στους κήπους, πάντα ήρωες και πάντα αθώοι. Το σπίτι στην βορινή πλατεία είναι συντρίμμια, κυανόκρανοί με μαχαίρια στα δόντια, Τσετσένοι αυτονομιστές, διαμελισμένοι Εβραίοι στην καρδιά του Μπουένος Άιρες, ο Κέβιν με το στρατιωτικό του χιτώνιο, στοιχειωμένος από περιδέραια και σκληρούς, μεθοδικούς θανάτους παρατάει την τροχιά του κόσμου. Τα πιάνα που γερνούν μες στο ξηρό τοπίο των σπιτιών. Οι Beastie Boys ουρλιάζουν πως είναι στριμωγμένοι και ετοιμάζουν ένα σίγουρο σαμποτάζ που θα ανατρέψει τις τάξεις. Κάποιος θεός ταράζει τα φρένα του κόσμου καθώς το ποδοσφαιρόφιλο κοινό τραγουδά στα αμερικάνικα γήπεδα και φτιάχνεται ήδη το καινούριο εκκλησίασμα, πιστό στον νεαρό και λαμπερό θεό του ασφαλούς, στατιστικούς δείγματος. Με την βαλίτσα του ζωγράφου κάποιοι σχεδιάζουν ταξίδια στην Γενεύη, το Μόναχο, το Τορίνο, αγωνίζονται για την υποτροφία του DDA επειδή πρέπει και είναι ζωτικής σημασίας Κέβιν, να επιβεβαιώσουν την ετοιμότητα των δομών πριν το τελικό σαμποτάζ.]

Α. Θ.