Eleanor Rigby,1966

Έτσι που κυλά
Ο χρόνος
Φαντάζει
Ασύδοτη κραιπάλη

  

Η διδασκαλία ενός
Μοναχικού ρόλου

 Αν σας αξίωνε ο θεός να δείτε εκείνη την σκηνή, θα νιώθατε για τι πράγμα σας μιλώ. Ο κύριος Κ. σπουδαίος, με ένα αναγνωρισμένο, ακαθόριστο ταλέντο ρυθμίζει τα θέματα στην σκηνή. Οι τεχνικοί τρέχουν από την μια πλευρά στην άλλη. Ο κύριος Κ. φωνάζει, «την εκκλησία, σηκώστε!» και εκείνα εκεί τα παιδιά τραβούν γερά τα σχοινιά. Η δουλειά στην σκηνή ενός θεάτρου θυμίζει τα καθήκοντα της ναυτοσύνης, το καράβι μπορεί να βυθιστεί σε μια στιγμή αν εκείνα τα παιδιά, -ξανά ο κύριος Κ. ουρλιάζει με το κίτρινο σακάκι του, κάπως παράταιρα βαλμένος μες στην μόδα, κάπως ξένος για τον κόσμο. Αν σας αξίωνε ο θεός, θα γνωρίζατε για τι πράγμα σας μιλώ. «Το πανώ με τους πυραύλους, εσείς εκεί επάνω!» και από ένα επιβλητικό ύψος ξεδιπλώνεται με θόρυβο ένα μνημειώδες κολάζ από επανδρωμένους πυραύλους, εφοδιασμένους με ότι τελειότερο διαθέτει η μηχανική των κινητήρων τύπου τζετ.

Με κεφαλαία γράμματα, το πανό γράφει κάτι σαν σύνθημα.

Το Τζέμινι 10
Θα βρει τον σύνδεσμό του
Μερικά εκατοντάδες
Χιλιάδες χιλιόμετρα
Επανδρωμένο με τις
Βαθύτερες ελπίδες
Της ανθρωπότητας.

Ο κύριος Κ. σηκώνεται από την θέση του. «Εσείς, η Έλενορ Ρίγμπυ, εσείς γλυκιά μου θα φανείτε στο βάθος του διαδρόμου πριν την πλατεία. Φανταστείτε πως είστε μοναχική, τα παιδιά εκεί έχουν κάνει ότι καλύτερο. Σύντομα θα βρεθείτε μες στην ειρηνική ησυχία του ναού του Χριστού, εδώ είναι απαραίτητο να επιδείξετε όλη σας την πίστη. Έπειτα, οι τεχνικοί θα επιστρατεύσουν την εφευρετικότητά τους και θα πέσουν μερικά πανώ με συμβάντα εκείνου του καιρού. Έτσι Έλενορ; Μπορώ να σε φωνάζω με το αποψινό σου όνομα;» Το ένα μετά το άλλο συντρίβονται στην σκηνή ανάμεσα στην αμήχανη Έλενορ τα γεγονότα του μακρινού ΄66.

Florence,
Η εξαίσια τοπιογραφία
Του Μιχαήλ Άγγελου
Σε τίποτε δεν θυμίζει
Την αποψινή κατάσταση
Στις όχθες του Άρνου.
Χιλιάδες έργα τέχνης
Βυθίστηκαν στις λάσπες
Της άλλοτε ευτυχισμένης κοιλάδας.

 

Το τέλος του Άπαρτχαϊντ,
Γράφτηκε σήμερα
Στο βήμα του κοινοβουλίου.
Ο Έλληνας Δημήτρης Τσαφέντας
Κατάφερε πολλαπλά τραύματα
Στον Χέντρικ Φέρβερτ
Που κατέληξε λίγη ώρα
Αργότερα.

Ο κύριος Κ. στέκει σε μια απόσταση από την σκηνή. Όλα τώρα βρίσκονται στην θέση τους. «Κύριε, κάντε τώρα την είσοδό σας, ορχήστρα, όλα τα έγχορδα μαζί και έπειτα στακάτος ρυθμός. Σαν να κυλούν κάτω από τα πόδια μας χιλιάδες στρώματα, γενιές ολόκληρες, κύριοι. Δείξτε σεβασμό.» Ο πατέρας Μακ Κένζι, όπως είναι το όνομά του σε αυτήν την φάρσα, φωτίζεται ξαφνικά στο μέσον της σκηνής. Ως τότε κανείς και τίποτε δεν μαρτυρούσε την παρουσία του ανάμεσα στα πανώ του 1966. Παριστάνει πως γράφει το αυριανό του κήρυγμα, μαντάρει τις κάλτσες του, ωστόσο κανείς δεν νοιάζεται. Και ο κύριος Κ. έκανε ότι μπορούσε τόσες μέρες να του μεταδώσει την απελπισία του δικού του, ιερού αδιεξόδου. Μια γενναία δόση αφέλειας κάνει όλη την δουλειά στην περίπτωση του πατέρα Μακ Κένζι.

Ο θάνατος του Τζιακομέτι
Δεν σημαίνει τίποτε λιγότερο
Από την αναχώρηση
Μιας θαυμάσιας και
Ανεπανάληπτης οπτικής.
Τα γλυπτά του κατοικούν τις σκιές
Μπορεί κανείς να πει
Πως διαθέτουν το ειδικό βάρος
Ενός επίμονου θαύματος

«Γνωρίζετε Έλενορ τον Μπάστερ Κήτον; Τα κορίτσια τον αγαπούσαν πολύ και ήταν χαρισματικός. Όμως πέθανε ολομόναχος, φανταστείτε, πλάι του βρήκαν ένα ροζάριο, φανταστείτε Έλενορ, πόσο επώδυνα θα ήταν. Μα γιατί σας τα λέω; Μα γιατί, Έλενορ, πρέπει να πεθάνετε ολομόναχη, έχοντας δείξει επιμέλεια στον ρόλο σας. Όλα τα ιδιοφυή πράγματα Έλενορ, όπως οι απαλές, ας πούμε αστραπές, ζουν μόνα, δίχως αναμνήσεις. Και εσείς ανήκετε σε αυτά.»

Γνέφει στους φροντιστές, τελευταίο πανό, οι ηθοποιοί με τα φωτιστικά τους και τα μικρά τραπεζάκια, ένας κόσμος δίχως διαστάσεις στέκουν ανάμεσα στις εικόνες του ΄66, παλιώνοντας φυσικά όπως ένα χρονικό. Το πανό έχει γραμμένα επάνω του μερικά ονόματα με ολόχρυσα γράμματα. Το πανό γράφει Αντίο Μοντγκόμερι Κλιφτ, αντίο Άννα Αχμάτοβα, αντίο Αντρέ Μπρετόν και αντίο Ουώλτ με την ατέρμονη φαντασία σου, αντίο.

«Τώρα πρέπει να πεθάνετε, η σκηνή κλείνει εδώ. Τα φωτιστικά σας πέφτουν στο έδαφος, φέγγουν τα παγωμένα σας πρόσωπα. Τα παιδιά του τεχνικού θα φροντίσουν για την σωστή φωτογραφία. Τώρα Έλενορ, τρέξτε στην εκκλησία, έτσι σαν να θέλατε να ζήσετε λίγο ακόμη και σαν να θέλατε να σας ξεσηκώσει αυτός ο άνεμος, Η άνοιξη σας πρόδωσε Έλενορ και έχετε από καιρό το προαίσθημά σας ειδοποιημένο.»

Το 1966 φλεγόταν, ο κύριος Κ. έτριβε τα χέρια του με ικανοποίηση. Στο Λονδίνο έβρεχε δίχως σταματημό. Η Έλενορ Ρίγκμπυ ίσως υπήρξε. Ακολουθεί η επόμενη σκηνή. «Παραβολή του Παλατιού!», φωνάζει ο κύριος Κ.  κοιτώντας όλους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους.

Α. Θ.