1 Απριλίου
Μέρα Έβδομη
Είναι κάποιες μέρες, όπου το μέγα μάτι έρχεται πίσω από τις κουρτίνες και το καλό μοιάζει τόσο διάφανο που είναι σαν ζελατίνα.
Με τον Ίκαρο χθες μοιάζαμε σαν να είμασταν πολεμιστές από την Τροία. Για τα μάτια τους σφαζόμαστε στης Κυψέλης το κάστρο.
Είναι το δικό μας Ίλιον. Και σκληρά θα παλέψουμε και δε θα μετανιώσουμε για το ταξίδι.
Όταν τελειώσει όλο αυτό είπαμε ότι θα το κάνουμε ταινία. Μόλις μου ‘ρθε και ένας πρώτος τίτλος ‘Rat Roads’. Δεν θα δοθούμε ποτέ για φάγωμα στους αρουραίους.
Εμείς, οι κούροι οι μισόγυμνοι, με μια θλίψη αρχέγονη.
Μου αρέσει η διαδρομή μέχρι το σπίτι του Ίκαρου. Μία ευθεία είναι. Οι οδοί μοιάζουν με ποιήματα. Η ίδια διαδρομή, μέρα παρά μέρα. Ένα τέταρτο απόσταση. Περνάω από το Cine Αλόη. Μου ‘ρχονται αναμνήσεις. Εκεί, είδα για πρώτη φορά Fassbinder, και εκεί κάποια στιγμή στην εφηβεία μου, έσπασα μια από τις τζαμαρίες του, για να βουτήξω την αφίσα του ‘Kamikaze 1989′. Όλο και γυρίζω πίσω μου, νομίζοντας ότι θα με πατήσει λεωφορείο, σ’ αυτόν τον στενό δρόμο. Είναι και αυτή η γυναίκα, στην οδό Κασσαβέτη, που μοιάζει με τον Borges. Κάθε μέρα εκεί, στα σκαλοπάτια της μονοκατοικίας της. Θα ήθελα να μείνω σ’ αυτή την οδό, μόνο και μόνο από το όνομα της.
Επόμενη οδός η Κνωσσού. Την ξέρω καλά. Εκεί είναι το θέατρο του Χρίστου και εκεί πέθανε η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.
Where are you walking, i’ve seen you walking
Have you been there before?
There’s a private in my boat and he wears pins instead of medals on his coat
Λέει, ο Arthur Lee, για να του απαντήσει, ο Jim Reid
There’s nothing else but me
And an empty road
And a cool cool wind and it makes me feel so good
I’m moving so fast
My head is dripping into my leather boots
Και τσουπ. Φτάνω στην Σύρου.
Ξύπνησα κάπως διαφορετικά σήμερα.
Με περισσότερη αισιοδοξία.
Όπως λέει ο Γιάννης Κοντός, οι φωνές μας και οι ατμοί φαίνονται ακόμη στους τοίχους.
Χάθηκαν όλα τ’ άλλα.
Οι προσπάθειες για εξηγήσεις, τα παρακάλια της Τροφού, το τρομαγμένο πέταγμα του περιστεριού.
Αφιερωμένη σ’ αυτόν η μέρα αυτή.
Και στον φίλο μας, Γιώργο Κακουλίδη.
Έχουμε κανονίσει να δούμε το ‘An Elephant Sitting Still’, σήμερα.
Πριν και μετά την προβολή, θα φωνάξουμε τον στίχο για εσένα.
Εγώ ο γαλάζιος ελέφαντας
Ο Γιόχαν Μάρτιν Σούμπαρτ
μαθητής και ξίφος του Μπαχ
ενώ μου πήραν το όνομα
και τη νύχτα μου
Θα συνεχίζω με ένα ερώτημα
να προκαλώ το γαλαξία
τουλάχιστον να γελάσει
γιατί από την εποχή
που ο θυμός του έβαλε την ουρά στα σκέλια
Ούτε καταιγίδες ούτε σεισμούς
γνώρισε κανείς
εκτός από κάτι αναταράξεις
για να θυμόμαστε που και που
τη δύναμη και τη δόξα του
Σ’ ευχαριστούμε Γιώργο.
Σκέφτομαι τους φίλους που δεν μπορώ να δω το τελευταίο διάστημα. Τον Σπύρο Βραχωρίτη. Τον Σπύρο μου.
Από χθες, οι παρατάσεις της Shaubuhne, είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο.
Έχουμε μιλήσει ώρες με τον Σπύρο, για τις Βάκχες του Klaus Michael Gruber.
Στο Χαλάνδρι, στο ινστιτούτο Goethe, στο Galaxy, στο Match Point, στο Νομισματικό Μουσείο, στο δρόμο, στο Μετρό.
Ὥσπερ σάρμα εἰκῆ κεχυμένων ὁ κάλλιστος κόσμος,
είπε ο Ηράκλειτος
για να συμπληρώσει,
ο Πλούταρχος
ἐλεγεῖα δὲ κρύφα συνθεὶς.
Ωραία μέρα, η σημερινή.
Ο παράδεισος είναι εδώ, και είναι γεμάτος από την αγάπη των κοντινών μας ανθρώπων. Που όταν μας αγαπούν πάρα πολύ, και πιστεύουν πάρα πολύ, μπορούν να μας αναστήσουν στην κυριολεξία.
Πάω να φτιάξω πρωινό.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
