[Κατάλπη]
Εδώ, τα δέντρα πηγαίνουν στις κηδείες. Κυκλοφορούν τη νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται, προχωρώντας λίγο – λίγο, το ένα πίσω από το άλλο, στην άκρη του δρόμου, η περνώντας μεσ’ από τα χωράφια. Και στην πλατεία της εκκλησίας, το πρωί, βρίσκουν καμιά φορά μια βελανιδιά και πέντε – έξι ελάτια, που έχουν έρθει εκεί πολύ πριν από την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας.
Για την κηδεία ενός μικρού κοριτσιού είχαν μετακινηθεί τουλάχιστον τριάντα λεύκες, μια κλαίουσα ιτιά και μια ανθισμένη κατάλπη, που πρέπει να ήρθε από μακριά, αφού τέτοια δέντρα δεν υπάρχουν στην περιοχή.
Μου είπαν πως τη στιγμή που έφτασε το φέρετρο του μικρού κοριτσιού, η κατάλπη έριξε κάτω όλα τα λουλούδια της, και η νεκρική συνοδεία περπατούσε πάνω τους, όπως σ’ ένα χαλί που ανάδινε μυρωδιά κουφέτου.
Στην κηδεία του παππού μου εμφανίστηκε ένα κέδρος του Λιβάνου, που τον είχε φέρει όταν ήταν νέος από ένα ταξίδι του στην Ανατολή και τον είχε φυτέψει στον κήπο του. Είχε στηθεί τόσο κοντά στη μεσαία πύλη του ναού, ώστε χρειάστηκε να μπάσουν το φέρετρο από μια πλαϊνή πόρτα.
Την επόμενη νύχτα τα δέντρα ξαναγυρίζουν εκεί απ’ όπου ήρθαν˙ ͘όμως πολλά από αυτά, έχοντας ανακαλύψει έναν ελκυστικό τόπο ή φιλόξενους συντρόφους συγκεντρωμένους κάπου, μπαίνουν στην ομάδα τους και στεριώνουν εκεί, άγνωστο για πόσον καιρό.
Ο κέδρος όμως του παππού μου δεν ξαναφάνηκε ποτέ στον κήπο. Είπαν πως είχε πνιγεί, μα κάποιοι τον είχαν δει να επιπλέει στον αμμουδερό κόλπο και να ταξιδεύει προς το ανοιχτό πέλαγος.
Τα πλοία βγήκαν σεργιάνι - Πιέρ Μπεττενκούρ - Στιγμή, 2001
Μετάφραση: Επαμεινώνδας Γονατάς
