Επιστρέφοντας, αφού είχαμε πια προσπεράσει το κοιμητήριο, οι δρόμοι της μικρής πόλης ήταν έρημοι. Διασχίσαμε μια συνοικία με χαμηλά και παλιά σπίτια, ανάμεσα σε κήπους. Πέρασε ένα αγοράκι ͘κοίταξε έκπληκτο την Ντέρτυ. Η Ντέρτυ μου θύμισε τους στρατιώτες που πολεμούσαν στα λασπωμένα χαρακώματα, αλλά βιαζόμουν να βρεθώ μαζί της σε ένα ζεστό δωμάτιο και να της βγάλω το φόρεμα μέσα στο φως. Το αγοράκι σταμάτησε για να μας δει καλύτερα. Η ψηλή Ντέρτυ τέντωσε το κεφάλι της και του έκανε έναν τρομερό μορφασμό. Το αγοράκι, χοντρό και άσχημο, εξαφανίστηκε τρέχοντας.
Σκέφτηκα τον μικρό Κάρλ Μάρξ και την γενειάδα που απέκτησε αργότερα, στην ενήλικη ζωή του. Σήμερα ήταν κάτω από τη γη, κοντά στο Λονδίνο ͘ ο Μάρξ θα είχε τρέξει και κείνος στους έρημους δρόμους της Τρήρ όταν ήταν παιδάκι.
Το γαλάζιο του ουρανού - Georges Bataille - Άγρα, 2010
Μετάφραση: Ειρήνη Τσολακέλλη
