Το μεγαλειώδες ποίημα του Arthur Rimbaud στην κλασική πλέον μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη, κυκλοφορεί στη σειρά ξένης ποίησης Sempreviva / Άλλοτε, αν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν μια γιορτή όπου άνθιζαν όλα τα αισθήματα κι έρεε κάθε λογής οίνος. Μια βραδιά κάθισα στα γόνατά μου την Ομορφιά. – Και τη βρήκα φαρμάκι. […]
Χριστόφορος Λιοντάκης
Χριστόφορος Λιοντάκης | Ένεκεν της ανωνυμίας σου | Εκδόσεις Κείμενα | Κυκλοφορεί στις 19 Μαΐου
Το Ένεκεν της ανωνυμίας σου είναι το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Χριστόφορος Λιοντάκης πριν φύγει από τη ζωή τον Ιούλιο του 2019. Το ποιητικό και μεταφραστικό έργο του σπουδαίου Έλληνα ποιητή και μεταφραστή θα επανεκδοθεί από τις εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ. ΣΕ ΕΙΔΑ Να αναθάλλεις μέσα απ’ το αυτονόητο. Στο νοητό σκοτάδι να καθαιρείς τις έννοιες. […]
Χριστόφορος Λιοντάκης | Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες
2 Βαθιά κρυμμένη στην οικονομία της θάλασσας αναδύεται η νήσος, μύθο στάζοντας κι εγώ αθώος ιχθύς στην άκρη του ροδώνα κι αργότερα στα ύδατα της Παλλιανής. Από λειμώνες ορεινούς όμοιος φτάνοντας τα παιδικά μας χρόνια συναντιούνται. Φως ταπεινό μας καθηλώνει τρυφερούς – θαμπώνεται ο καθρέφτης. Δικός μας άνεμος ξυπνά το περιβόλι πλέουν ανθοί στης στέρνας […]
Yves Bonnefoy | Οι τάφοι της Ραβέννας
I Πολλοί φιλόσοφοι θέλησαν να απολογηθούν για το θάνατο, αλλά δεν ξέρω κανέναν που να πρόσεξε τους τάφους. Το πνεύμα που στοχάζεται πάνω στα προβλήματα της ύπαρξης σπάνια στέκεται στην πέτρα· απομακρύνεται τόσο από τις ταφόπετρες, που αυτές μοιάζουν διπλά λησμονημένες. Η ταφή, παρά ταύτα, έχει μια νομοτέλεια που κυβερνά τους ανθρώπους πάντα -από την […]
Arthur Rimbaud | Μια εποχή στην κόλαση
ΠΡΩΙΝΟ Μήπως κι εγώ δεν είχα κάποτε νιάτα ζηλευτά, ηρωικά, μυθικά, που θ’ άξιζε να χαραχτούν με χρυσά γράμματα – που τέτοια τύχη! Τι αμαρτίες, τι σφάλματα πληρώνω με την τωρινή μου κατάντια! Εσείς που λέτε πως υπάρχουν κτήνη που κλαίνε με αναφιλητά, άρρωστοι που δεν ελπίζουν και νεκροί που βλέπουν εφιάλτες, μιλήστε, αν σας […]
Francis Ponge | Οἱ χαρές τῆς πόρτας
Οἱ βασιλιάδες δέν ἀγγίζουν τίς πόρτες. Μιά τέτοια εὐτυχία τούς εἶναι ἄγνωστη : Νά σπρώχνεις μπροστά σου ἁπαλά ἤ βίαια μιά μεγάλη γνώριμη σανίδα, να γυρίζεις πίσω, γιά νά τήν ξαναφέρεις στή θέση της – νά κρατᾶς στά χέρια σου μιά πόρτα. …Τήν εὐτυχία νά σπρώχνεις κρατώντας τό πορσελάνινο πόμολο, τό πιό μεγάλο ἐμπόδιο τοῦ […]