Διήγημα: «Εκείνη ως παζλ» Γράφει η Φιλιέττα Μιχαλακάκου Ένα άγαλμα, από αυτά που κοσμούν επώνυμους τάφους, κρατά κρεμασμένο με το δεξί του χέρι το δικό μου. Το βαστά με τα ακροδάχτυλα σαν κάτι αηδιαστικό, αλλά και σαν κάτι πολύτιμο χωρίς να του επιτρέπει ν’ αποδράσει. Πάνω στο διαβρωμένο μάρμαρο εγώ γαντζωμένη, ξυπόλυτη και γυμνή. […]
