Οι αναμνήσεις μιας σφαλερής πόλης Καμιά φορά, σώνεται το μελάνι Αδύνατο να γράψεις, χλομιάζουν γράμματα ερυθρά. Λάμπει ολόφωτη η λευκή αράδα. Καμιά φορά, κυλάει αίμα στο πηγούνι. Και σκοτεινιάζει η φαύλη Πορφυρή καρδιά*. Ο αμφιβληστροειδής μεσάνυχτα, θολώνει, και τ’ όνειρο, στα άδυτα της κόλασης γλιστρά. Το θάνατο αντικρίσαμε σε φέγγος άσπρης μέρας. Αδιαλείπτως μας καλεί […]
