Ρένα Λασπίτη

Άνοιξε το ένα του μάτι, το άλλο δεν ανταποκρινόταν. Με την παλάμη του ακούμπησε το μέτωπό του. Το κεφάλι του ζύγιζε ένα τόνο και πόναγε, το στόμα του ξερό. Πέρασε τη γλώσσα πάνω απ΄τα χείλη του για να τα υγράνει λίγο και κούνησε τα κάτω άκρα του. Μια αίσθηση σκουριάς σε όλο του το σώμα. […]

Πάλι μίλαγα Πάλι χαμογέλαγα Πάλι σταύρωνα τα πόδια μου σε κοινή θέα Πάλι έφταιγα. Η κάφτρα του τσιγάρου σου, πάνω στο χέρι μου «Κατά λάθος σ΄έκαψα», είπες Και εγώ σε πίστεψα. Γυρίσαμε σπίτι μας, στο δρόμο έτρεχες, δε μου μιλούσες Σου χα πει ότι φοβάμαι την ταχύτητα Μπορεί και να το ξέχασες Έκλεισες την πόρτα […]

Τρέχω να ξεφύγω απ’ όλους τους Αρισταίους, μάταια, ο δρόμος μου στρωμένος μ’ αγκάθια.  Με την άκρη του ματιού μου το ‘δα, αρσενικό ήταν, πετάχτηκε πάνω μου ευθύς με δάγκωσε το δηλητήριο του μέσα  μου. Το κοίταζα ασάλευτη λίγο πριν σβήσω σα να γέλαγε για το κακό που κάνε Δεν ήταν η πρώτη δαγκωματιά η […]

Ποίηση είναι μια ηλιόλουστη μέρα που σ’ αγαπούν, η αυγουστιάτικη θάλασσα κάτω απ’ τον ήλιο, το φεγγάρι που κοιτάς σιωπηλός μια νύχτα στο νησί, εκείνος ο έρωτας που σ’ έκανε αθάνατο, ο άλλος που ‘θελες απελπισμένα αλλά δεν έζησες ποτέ. Η θέα του αθώου παιδιού που παίζει, θυμίζοντάς σου το παιδί που ήσουν, τ’ ανθισμένα […]

Είναι είκοσι Ιουλίου, περασμένα μεσάνυχτα, και βρίσκομαι μέσα σε μια άθλια λαχανί σκηνή σε μια παραλία ενός νησιού των Κυκλάδων που το λένε Ηρακλειά. Είμαι ταλαιπωρημένη, βρώμικη και τυλιγμένη με μια πετσέτα θαλάσσης. Εκείνος κάθεται δίπλα μου, καπνίζει και κοιτάει με το βλέμμα της αγελάδας την…κάτσε να δεις πως μου την είπε… φεγγαρότα…όχι όχι, φεραστράτα… […]

Ένα βροχερό πρωινό Δευτέρας είχε ξημερώσει στην πόλη. Τα αυτοκίνητα πήγαιναν σημειωτόν λόγω της περιορισμένης ορατότητας, αλλά δεν ήταν αρκετό για να αποφευχθούν τα λάθη. Κάθε λάθος εκτίμηση και ένα ατύχημα, μέχρι να φτάσει στη δουλειά της είχε μετρήσει τέσσερα. Έφτασε μετά από μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά. Κατέβηκε απ΄ το αυτοκίνητο με αγκυλωμένα […]