Ολυμπία Θεοδοσίου

Σάββατο πρωί στην οδό Ιπποκράτους, χέρια και μάτια ανακατεύουν και αγγίζουν παλιά βιβλία. Στις ράχες τους κουβαλούν αλκοόλ, σκόνη, αλμύρα, και έρωτες, οι σελίδες τους είναι νωπές ακόμα από το τελευταίο φιλί. Οι βιαστικοί διαβάτες βυθίζουν σχεδόν ολόκληρο το κορμί τους, στην μήτρα των ξύλινων πάγκων. Αναζητούν μια ανορθόδοξη παρηγοριά, έναν ηλιόλουστο χειμώνα, μια δαχτυλήθρα […]

Τα κύματα την θάλασσα μπαλώνουν είναι κοφτερή η μελωδία της φυσαρμόνικας που υμνεί την μοναξιά του ανθρώπου.                    ~ Η μοναξιά παρατηρεί τον άντρα που κολυμπά μέσα στην γυάλα. Ξεσπά σε γέλια, γνωρίζει πως εκείνος έχει εκπαιδευτεί να παίρνει φαγητό μονάχα από τα δικά της χέρια.   […]

Μέρα άγνωστη στο επίγειο ημερολόγιο. Έξω βρέχει, παρατηρώ τις στάλες να κυλούν πάνω στις σαρκικές ατέλειες των περαστικών και να γλείφουν με μανία το άκαυστο πάθος των θνητών. Εκείνοι τρέχουν να προλάβουν το μηδέν, οι υπόλοιποι αριθμοί ταξιδεύουν μέσα τους. Μόνοι εκμηδενίζουν τον εαυτό τους -Στιγμιαία παρατήρηση-. Το βλέμμα στη ζωή, το σώμα σε καλούπι. […]

Το δάσος γύρω μου γίνεται απροσπέλαστο, τα κλαδιά των δέντρων προσκυνούν το χώμα, σφραγίζουν κάθε δίοδο προς την κορυφή του βουνού. Εγώ είμαι ένα κοτσύφι δίχως φτερά, εγκλωβισμένο να ζει μέσα σε έναν χειμώνα δυνάστη. Άγριες μορφές ποδοπατούν την σκιά μου, και κατασπαράζουν τις νιφάδες χιονιού πριν εισέλθουν στο στόμα της γης. Μια γυναίκα ξεπροβάλλει […]

Κάθε πρωί, πίνω σκέτο ελληνικό καφέ σε νεροπότηρο. Έτσι συνηθίζω τη ζωή.   Στέκω στο μπαλκόνι, κοιτάζω τις ένσαρκες φιγούρες των πολυκατοικιών, περπατούν αθόρυβα, τρώνε από το πάτωμα, βλαστημούν, καθαρίζουν τα σκουριασμένα τους κάγκελα, σιδερώνουν εφήμερα ρούχα, για έρωτα ούτε αναπνοή. Ήρθαν δύσκολα χρόνια.   Το πιάτο πάνω στο τραπέζι παίζει κρυφτό με το μαχαίρι […]

Το νεαρό αγόρι κοιτά την πέννα που του έκαναν δώρο οι γονείς του για τα γενέθλιά του. Την κρατά στην παλάμη του αριστερού του χεριού ενώ τα μάτια του σαρώνουν τις ανεπαίσθητες χρυσές λεπτομέρειες, οι οποίες την κάνουν να μοιάζει με κόσμημα. Δεν έχει ξαναπιάσει στην ζωή του ένα τόσο ακριβό αντικείμενο όμως του αξίζει […]

Βροχή έπνιξε τις ανθρώπινες σάρκες δάση άνθισαν. ◊ Χιόνι τύλιξε την αστρόφεγγη νύχτα ευχές μάταιες. ◊ Ριπές ανέμου διαβαίνουν τα σοκάκια έρημη ζωή. ◊ Κλεψύδρα κενή ο χρόνος δραπέτευσε θύματα παντού.   Η Ολυμπία Θεοδοσίου γεννήθηκε το 1982 στον Πειραιά. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων αναζητώντας τις διαφορετικές εκδοχές του […]