T. S. Eliot | Ραψωδία σε μια νύχτα με αγέρα

Μεσάνυχτα Ως πέρα εκεί που αγγίζει ο δρόμος Πιασμένα στης σελήνης κάποια σύνθεση, Ξόρκια ψιθυρίζοντας του φεγγαριού Της μνήμης διαλύονται τα στεγανά Κι όλες οι ξεκάθαρες της σχέσεις, Οι αποκλίσεις κι οι ακρίβειές της. Κάθε φανάρι που προσπερνώ του δρόμου Σαν τύμπανο χτυπά καταστροφής Κι απ’ τα σκοτεινά μεσοδιαστήματα Τα μεσάνυχτα ταρακουνούν τη μνήμη μου […]