Νεκτάριος Μπέσης

Δυο σφιγμένα  ξύλινα χέρια, δυο  ορθάνοιχτα μάτια, που ψελλίζουν, ένα ποίημα. Όταν δεν θα έχουν ουρανοί, τίποτα πια να πουν και  θα κοιτάζουν την πρωινή δροσιά, μέσα σε ένα ποίημα. Οι φίλοι μας θα έρχονται και θα φεύγουν, με δάκρυα στα μάτια, σαν να μας βλέπουν κάπου αλλού. Εμείς όμως θα στριφογυρίζουμε χαμένοι, με ένα […]

Σήμερα όλοι κρύβονται σαν παράθυρα, ακόμα και εγώ, στέκομαι όρθιος και κοιτάω, μια δακρυσμένη αλήθεια στα μαύρα και ένα μικρό κουτί που με περιμένει. Μετράω λέξεις μέχρι να ξεκινήσω, βάζω μια απόφαση πάνω στα χέρια. Άκουσα μέσα μου πως πλησιάζεις και πέταξαν τρομαγμένα τα πουλιά, πάνω από τα βλέφαρά μου. Δυο ορθάνοιχτα γυμνά μάτια. Όχι, […]

Η μουσική συνεχίζει να παίζει μέχρι το μηδέν και εγώ συνέχεια ξεχνάω, πως να γράφω σύντομες ιστορίες και βαριά ποιήματα. Επουράνια τσιγάρα που καίγονται με λίγες ρουφηξιές και όλοι φεύγουν, φεύγουν μουδιασμένοι, μέσα σε ένα κόσμο που με δύναμη γυρίζει, από το βόρειο μέχρι το νότιο κοντινότερο σημείο. Μια απόσταση από ένα σημείο μέχρι ένα […]

Άραγε τι να κάνει; Ίσως να κοιμάται, ίσως να ξυπνήσει επειδή, πέφτουν κάτω τα δοχεία, σαν τρυφερά μαρμάρινα λουλούδια. Πόσες φορές θα χρειαστεί ακόμα; Σε ένα σπίτι με γκρίζους ευκάλυπτους και άσπρα βιαστικά χελιδόνια. Όλοι δακρύζουν και αγκαλιάζονται, σαν την πρωινή βροχή, σαν βραδινός κεραυνός, Σαν την χαρά ενός απογεύματος της Παρασκευής, σε ένα καρναβάλι […]

[Ο φύλακας των ανθισμένων δέντρων] Στην μέση μιας μέρας, είδα ανθρώπους να περπατούν, πάνω κάτω σε ένα δρόμο και ένα παιδί που γελούσε, σαν κέρινο ομοίωμα. Έσπαγε γυάλινα κρινάκια, που φύτρωναν στους τοίχους, των επιβλητικών κτιρίων. Ένας μαέστρος, του έδινε οδηγίες και από πάνω χόρευαν, κάτασπρα πουλιά. Οι σκιές τους ζωγράφιζαν τις πλατείες και ένα […]