Τα κύματα την θάλασσα μπαλώνουν
είναι κοφτερή η μελωδία της φυσαρμόνικας
που υμνεί την μοναξιά του ανθρώπου.
~
Η μοναξιά παρατηρεί τον άντρα
που κολυμπά μέσα στην γυάλα.
Ξεσπά σε γέλια,
γνωρίζει πως εκείνος έχει εκπαιδευτεί
να παίρνει φαγητό
μονάχα από τα δικά της χέρια.
~
Η γυναίκα με ένα μαχαίρι
ξεκινά να γδέρνει το δέρμα της,
σε λίγα λεπτά το αίμα γλείφει το πάτωμα,
τα έπιπλα του σπιτιού την κοιτούν σιωπηλά,
γνωρίζουν πως καθημερινά προσπαθεί
να αντικρίσει την μορφή της μοναξιάς.
~
Πώς να εξημερώσουμε την μοναξιά,
όταν ζούμε για χρόνια στο ίδιο κλουβί μαζί της,
και κάθε νύχτα μας καταβροχθίζει και το πρωί μας γεννά ξανά;
Η Ολυμπία Θεοδοσίου γεννήθηκε το 1982 στον Πειραιά. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων αναζητώντας τις διαφορετικές εκδοχές του εαυτού της. Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο «Χωρίς Οξυγόνο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.
