κάτω από την κλασσική και θερμή φωνή του Sammy Davis Jr. Που σημαδεύει την παγκόσμια μουσική με ερμηνείες σταθμούς και τραγούδια που δεν γυρεύουν καμιά απάντηση μες στον χρόνο.
Εδώ είναι η σειρά των επιτυχόντων. Και η ιστορία ξεκινά.
Ο Γουίλιαμ κατάγεται από τον νότο μα το έχει βάλει στόχο να τα καταφέρει. Παίρνει τον σπουδαστικό αριθμό του, σκαρφαλώνει στα αμφιθέατρα, μαθαίνει την γλώσσα της εποχής που θα έρθει. Ο Γουίλιαμ θα έχει ένα λαμπρό μέλλον. Όλοι οι μέλλοντες του παραστέκονται.
Αργότερα, πρέπει να μάθει να πυροβολεί, πρέπει να μάθει να σκοτώνει. Θα του χαρίσουν έναν άλλο αριθμό και ο Γουίλιαμ θα πάψει να προσπαθεί, γνωρίζοντας πως με τον επιδέξιο χειρισμό του όπλου του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Καλώς ήλθες Γουίλιαμ, το μέλλον σου ανήκει. Και στο πάρτι του κήπου όλοι συγχαίρουν τον νεαρό που κέρδισε επάξια την ασφαλιστική του κάρτα. Γουίλιαμ, ξέρεις, ποντάρουμε σε ανθρώπους σαν εσένα. Και ο Γουίλιαμ ήδη ονειρεύεται μια ξέφρενη καριέρα στην ανώτατη διοίκηση, ίσως, αν παίξει σωστά το χαρτί του νότου. Και αν μάθουν το όνομά του, κυρίως αν μάθουν πως είναι κάτι περισσότερο από όλους εκείνους τους αριθμούς που μας ακολουθούν. Αυτό αρπάζει στα νύχια του νύχτες ολόκληρες τον άμοιρο Γουίλιαμ.
Το απόγευμα στο κοκταίηλ πάρτι για το ταξίδι στο Βιετνάμ κανείς δεν τόλμησε να του πει μπράβο για τον καινούριο του αριθμό. Του έσφιγγαν το χέρι, κάποιος είπε στοργικά, γύρνα πίσω, έτσι νεαρέ;
Μονάχα εκεί θα είναι για λίγο ζωντανός ο Γουίλιαμ, κάποιος με το όνομα και το θάρρος και τον τρόπο να πνίγει τον πανικό του κάτω από μουσώνες και ναπάλμ.
Ένα κομμάτι του εαυτού του έμεινε πίσω σε εκείνα τα δάση και σήμερα ο Γουίλιαμ στο πάρτι του κήπου βρίσκεται ολομόναχος. Για την ακρίβεια στέκει πετρωμένος από τα χρόνια στην θέση του όπως πάντα. Γύρω του όλα περνούν και ο Γουίλιαμ στον παρατεταμένο του χειμώνα, πολύ περήφανος για να δεχτεί έναν ακόμη αριθμό.
Και τώρα όταν τον ρωτάνε πώς τάχα βλέπει την ζωή , αληθινά ελεύθερος, τους απαντά.
Ότι έχω είναι το όνομά μου. Όσο και να σκάψει κανείς δεν πρόκειται να βρει κάτι. Είμαι κάποιος με τις δικές μου επιθυμίες και την δική μου θέληση. Και αρνούμαι να ζήσω κάτω από την τυραννία κύριε αυτών των αριθμών. Με άλλα λόγια αρνούμαι να ζήσω εκεί έξω, κύριε. Μήτε θα το θελήσω ποτέ. Μπορείτε να αφαιρέσετε ο,τι κάνετε κέφι από αυτά τα λόγια. Μπορείτε να με πείτε φοβισμένο, κάποιον που αρνείται να προσπαθήσει. Και όμως, θα έχετε όλο το δίκιο με το μέρος σας μα κανείς, ούτε και εγώ κύριε, -πρέπει να το πω περήφανα και δυνατά κύριε – δεν είμαι μονάχα το πρόσωπο και οι αριθμοί μου. Είμαι ο Γουίλιαμ και δεν είμαι αυτός ο κανένας που αθροίζεται στα κατάστιχα σας. Ξέρω, σας απογοητεύω, όμως αυτό ακριβώς ήταν η πρόθεσή μου όταν στάθηκα εδώ, στο ξέφωτο , προσμένοντας τους φίλους για το πάρτι.
Και η ιστορία συνεχίζεται. Όπως συνεχίζεται εκείνη η ατμοσφαιρική κιθάρα πίσω από την τρυφερή φωνή του Sammy Davis Jr. Και οι αριθμοί να προστίθενται στα καρνέ μας, καθώς γινόμαστε, λέει εκείνο το περιβόητο πρωτόκολλο που όποιος το κατακτήσει μπορεί να υπερηφανεύεται πως ημέρεψε το γραφειοκρατικό Λεβιάθαν.
Μα όταν συστηνόμαστε μες στην περιπέτεια της ζωής, ακόμη επιστρατεύουμε τα αληθινά μας ονόματα, αυτά που μας κυκλώνουν με μνήμες σκουριασμένες, με νοσταλγία και άγριο ένστικτο, παγωμένο. Είναι και αυτό μια παρηγοριά Γουίλιαμ, μια ασφάλεια του λένε οι ιατροί σαν διακρίνουν ακόμη μέσα του την σπίθα μιας μεγάλης καρδιάς, ακόμη ζωντανής, κρυμμένης πίσω από τις κλειδωμένες γωνιές της έκφρασής του.
Α.Θ
