Το 1993 κυκλοφορεί το τραγούδι του Bruce Springsteen, “Streets of Philadelphia“. «Ντύνει» μουσικά το φιλμ Philadelphia με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks. Το κομμάτι καθίσταται αναπόσπαστο στοιχείο ενός ολόκληρου κινήματος κατά των διακρίσεων που υφίστανται οι πάσχοντες από AIDS/HIV. Θα συμπεριληφθεί στα πεντακόσια καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών.
Θα το ΄χεις νιώσει και εσύ. Μιλάω για εκείνα τα αμήχανα πρωινά. Που δεν σε βρίσκεις σε μυθιστορήματα, τα ποιήματα θυμίζουν μουγκές χορωδίες και οι σημειώσεις πάλιωσαν, τίποτε δεν ξεχωρίζεις. Ο Άλκης πεθαίνει ακόμη, στους δρόμους βρέχει αίματα, τα αγόρια παίζουν πόλεμο, πίνουν βότκες, στοιχηματίζουν με ολμιστές πάνω στις γραμμές των συνόρων και ποτέ δεν πεθαίνουν. Όλα στην πόλη λειτουργούν κόντρα, τάξη και ατμόσφαιρα αποστειρωμένου τίποτε που δεν γοητεύει κανέναν. Οι καλύτερες αποδείξεις της τέχνης σου είναι κρυμμένες μες στα μεγάλα μαυσωλεία που φαντάζουν χρήσιμα πια μόνο για τις νύχτες. Φωτίζονται με ολόκληρες σκηνοθεσίες κρατώντας μέσα τους εκείνο το πολύτιμο περιττό. Και αν τρέξεις προς τα βιβλία τίποτε δεν θα βρεις. Τα κορίτσια τρομάξανε και κρυφτήκαν στις φωλιές τους, δεκάδες μέτρα πάνω από νύχτες αρπακτικές. Είναι λιγοστός ο αέρας εκείνα τα πρωινά, πάνω στην καρδιά σου κάποιος ακουμπά όλο το βάρος του κόσμου. Η μισθωτή εργασία κινεί το ανθρώπινο κοπάδι, φτιάχνει σταθερές τροχιές, παγωμένα βλέμματα, ραντεβού, δοσολόγια, αγωγές, ανακοπές, γαλαρίες. Πόσα ποιήματα δεν μίλησαν για όλα αυτά.
Μα την ώρα την κρισιμότατη που η καρδιά σου κρατιέται από μια κλωστή, τότε που και ο χρόνος σκορπάει ανάμεσα στο πλήθος ένα τραγούδι χαρίζει φτερά στην μέρα. Σταματάς για μια στιγμή, μόνο και μόνο για να ξεχωρίσεις με ασφάλεια την προέλευση μιας δειλής ελπίδας.
Και τότε όλα σου αποκαλύπτονται. Οι εργάτες των δρόμων έχουν και πάλι ονόματα, σε χαιρετούν και προχωρούν ένα μίλι ακόμη την δουλειά τους, ένα κορίτσι διορθώνει το μακιγιάζ του, το καθρεφτάκι του πέφτει και σπάει. Η ατυχία του κόσμου πάει, σώθηκε πια. Δυο φίλοι επιτέλους συναντιούνται, δυο παραδέχονται πως χάσανε και πέφτουν στον έρωτα δίχως άμυνες, ένα παιδί σηκώνεται στα πόδια του και κατακτά κάθε μικρό δωμάτιο εκείνου του υπερυψωμένου κόσμου. Οι φίλοι που αστειεύονται, οι πιτσιρικάδες που σουτάρουν πάνω στο παράθυρο του κόσμου και το κάνουν κομμάτια. Με λίγη τύχη ίσως κάποτε το ρίξουν. Οι φίλοι περνούν μέσα από τα χρόνια, ως το τέλος του δρόμου θα έχουν αγαπηθεί βαθύτερα. Στρίβουν και χάνονται, ο ήλιος στερεώνεται, τα χέρια του ζωγράφου κάνουν τις τελευταίες διορθώσεις στην μικρή Αναγέννηση που φλέγεται εκεί έξω. Όλα διαθέτουν όση αιωνιότητα χρειάζεται η ανθρωπότητα για να προχωρήσει.
Ο χρόνος κυλά. Τα μανεκέν φωτογραφίζονται στην άκρη του δρόμου. Στο φόντο μελαχρινή ξυλεία και υλικά από χυτοσίδηρο. Εσύ και εγώ κρατούμε μυστικές τις Καλιφόρνιες, τον αντιπερισπασμό μας, χαιρετούμε ξανά τον εργάτη. Όλα θυμίζουν τώρα δρόμο της Βιρμανίας με χαρτονένιους δράκους και φανάρια. Οι κάθετες μαρκίζες σβήνουν και η νύχτα πέφτει. Εσύ όμως έχει ς κερδίσει στα σημεία και ότι σου απομένει για να αντιμετωπίσεις είναι μονάχα ο φθινοπωρινός καιρός.
Από καιρό σε καιρό μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι φορές που σαν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη του στενού ανελκυστήρα και αφού κανείς άλλος δεν υπάρχει, εύχεσαι στον εαυτό σου για την εβδομάδα που εισβάλλει από κάθε πλευρά της ζωής. Εκεί έξω σε περιμένει ο σκληρός συμβιβασμός, ο μπουφές του Pablo Neruda, κατάμεστος με βία, δύναμη, εργασία, νιάτα, θάνατο και ελπίδα. Ίσως μπορείς και σήμερα να τα καταφέρεις, τα αδέρφια σου στην Φιλαδέλφεια, το Λάγος, το Λονδίνο, την Ρώμη, το Τόκυο, την Τζακάρτα, την Αθήνα ανοίγουν και εκείνα τα μάτια τους και ξεχύνονται σε έναν κόσμο ηρωικό και αισιόδοξο.
Όλους μας οδηγούν τα χρυσά δουκάτα που αφήνει τρυφερά ο ήλιος στην πορεία μας, αυτά που καθιστούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εφικτές τις πιθανότητες.
Κάπως έτσι γράφεις και εσύ εκείνο το μυθιστόρημα το πιο δικό σου, το γεμάτο με ειδύλλια, μοναξιές, δάκρυα, κυκλώνες και πανάρχαιες συνήθειες.
Α.Θ
