Το 1978 ο Άλντο Μόρο βρίσκεται νεκρός στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου Renault κάπου στις γειτονιές της Ρώμης. Ο Φράνκο περνά στην ιστορία. Και έτσι κανείς πια δεν θυμάται το δράμα εκείνου του κοριτσιού που τριγυρνά μες στους στίχους του Γαλάζιου Βαλεντίνου της, ανήμπορο να ξεφύγει από τον εαυτό του και από την σκληρή ζωή της ενάτης οδού. Η ιστορία της διαθέτει φτηνό, χριστουγεννιάτικο φόντο και υπηρετεί την ματαιότητα της καθημερινότητας. Αυτό αρκεί για να την αγαπήσουμε, εκείνη που την σβήνει η βροχή, σαν χρόνος που κυλά, ναι, κυλά
[…Λέει πως με αγαπά
Ακόμη και αν το παιδί δεν είναι δικό του
Λέει πως θα το μεγαλώσει
Σαν να΄ταν,
Ακριβώς έτσι.
Μου έδωσε ένα δαχτυλίδι
Που το φορούσε κάποτε
Η μητέρα
Και ακόμη, κάθε σαββατόβραδο
Με πηγαίνει για χορό…]
Και…
[…Λοιπόν Τσάρλι
Θέλεις την αλήθεια;
Ε, λοιπόν,
Δεν υπάρχει σύζυγος, ούτε τρομπέτα
Και εγώ πρέπει να βρω τα λεφτά
Για να ξοφλήσω τον δικηγόρο.
Άκου, από τα μέσα του Φλεβάρη
Θα μπορώ να πετύχω μια αναστολή
Απλά να το ξέρεις…]
Και παλιά, πολύ παλιά μες στον κόσμο εκείνου του τραγουδιού, η αιτία της τραγωδίας,
[…Τσάρλυ, είμαι έγκυος ξέρεις
Ζω κάπου στην Ενάτη
Πάνω από ένα βρώμικο χαρτοπωλείο…]
Μα η ζωή έχει άλλα σχέδια και για εκείνη θάλασσες οι συμφορές και…
[…Όταν έπιασαν τον Μάριο έχασα το μυαλό μου,
Τότε ήταν που γύρισα στην Όμαχα
Κοντά στους δικούς μου ανθρώπους.
Όμως δεν υπήρχε κανείς,
Η μοίρα των φίλων μου
Η φυλακή ή το χώμα.
Για αυτό επέστρεψα
Στην Μινεάπολη
Αποφασισμένη αυτήν την φορά
Να τα καταφέρω…]
Ο Tom Waits αφιερώνει το τραγούδι του στα κορίτσια εκεί έξω, που δικαίως κάνουν δική τους την χρονιά που φεύγει. Αφηγείται την δική τους τραγική ιστορία, μια ιστορία σαν κάθε άλλη,
ναι σαν κάθε άλλη.
Κανείς δεν σώζεται και το ποτάμι της ζωής κρύβει κινδύνους,
Ναι κρύβει
Και όμως μια φωνή μέσα μας, βαθιά σαν νύχτα, το λέει ξεκάθαρα πως
Δίχως κίνδυνο δεν έχει γούστο και με τα κορίτσια πληγωμένα
Τι να τα κάνεις τα γλυκά απογεύματα,
Τι να την κάνεις και την ελπίδα,
Ναι την ελπίδα.
Τελευταίος σταθμός για την χρονιά που ξοφλάει και αφήνει την παρτίδα επάνω μας, μα τα τραγούδια κρατούν ακόμη. Κάτι μορφές μακρυσμένες που σαλεύουν μες στο χειροποίητο σκοτάδι του χρόνου. Και στο τέλος τον κερδίζουν,
ναι τον κερδίζουν.
Χρόνια πολλά Τσάρλι, τα λέμε του χρόνου και πάλι Τσάρλι.
Μπορώ με σοβαρές πιθανότητες να έχω το δίκιο με το μέρος, μπορώ να πω πως ίσως τα καταφέραμε και φέτος Τσάρλι.
Α.Θ
