Τριγύρω οι θεοί να ξαποσταίνουν,
στις παρυφές καθώς ξαπλώνουν του Ολύμπου
Και σιγανά νʼ απλώνεται η φωνή τους
σαν φτάνει ως τη θάλασσα· γλαυκή
με φως που τρεμοπαίζει στη ματιά μας.
Αίφνης
Τα σύννεφα μας κλείνουν Καλπάζοντας από παντού αλλαγμένα
Γδέρνει ο άνεμος το πρόσωπο της γης
Το σώμα της το μαστιγώνει με μανία
Τα πέλαγα τα ξεσηκώνει
και χαρακιές παντού αφήνει, σκορπίζοντας τη βραχνιασμένη μας φωνή
Μετά, από τη θάλασσα ξεβράζονται τα πτώματά μας.
*έργου του Μ. Καραγάτση
Η Μαίρη Γ. Πράσατζη γεννήθηκε στη Δράμα και μεγάλωσε στην Καλή Βρύση -ο τόπος που την καθόρισε. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Πηγή έμπνευσης για εκείνη αποτελούσε πάντα ο άνθρωπος, με τις ευαισθησίες, τις αξίες και τις αδυναμίες του, και ο χρόνος με την φθορά του, που τα υπονομεύει όλα.
