Γκοφρέ γυαλιστερό χαρτί

Ο Billy Joel γεννιέται το 1949 στο Bronx της Νέας Υόρκης. Θα μάθει πιάνο μετά από πιέσεις της μητέρας του. Και έπειτα θα γίνει ο piano man που το 1985 γράφει το Shes Always A Woman, αναλαμβάνοντας να παραδεχθεί πως ένα κορίτσι μπορεί κάποτε να ζητά την αλήθεια, μα ποτέ δεν μας πιστεύει. Η δεκαετία του ’80 βρίσκεται στα μέσα της και ο κόσμος πρόκειται να αλλάξει δίχως κανείς να υποψιάζεται τίποτε. Ίσως ο Billy Joel να αγάπησε την μουσική και να βρήκε για λογαριασμό μας όλες τις απαντήσεις του εκεί. Έκτοτε όλα όσα ήθελε να πει τα χώρεσε στα μοναδικά τραγούδια του.

[…Η Λόρα επιστρέφει με το καράβι. Είναι νύχτα και όλοι κοιμούνται και το φεγγάρι φωνάζει για μια στιγμή βοήθεια, προτού πνιγεί μαζί με την Λόρα στο αδειανό πέλαγο. Οι νύχτες πια πάει, πέρασαν, η Λόρα απόψε επιστρέφει δίχως να έχει γνωρίσει τον έρωτα. Συνάντησε αρκετά παιδιά, άλλα όμορφα και άλλα συνεσταλμένα, κάποια φορά μέθυσε και αποκοιμήθηκε ως το μεσημέρι. Μα πάντα μονάχη της, όπως περιμένουν τα άστρα ψηλά για να γίνουν ευχές και τίποτε.

Η Λόρα πίνει την θάλασσα την ώρα που το καράβι ακυβέρνητο χαράζει τον δρόμο του μες στα νυχτερινά νερά. Η Λόρα φορά ένα φουστάνι με άνθη παράξενα και έχει τα μαλλιά της λυτά. Όλα τα θαύματα της νύχτας από εκεί θα πιαστούν για να αντέξουν. Στο βάθος το ξημέρωμα φτάνει με σταθερό βήμα και όμως η Λόρα δεν θέλει ετούτη η νύχτα να τελειώσει. Μες στο νυχτόραμα η Λόρα μεταμορφώνεται σε αιφνίδιο άγγελο και κανείς δεν το ξέρει επειδή όλοι σε εκείνο το μετέωρο πλοίο αποκοιμήθηκαν.

Και η Λόρα τώρα ξέρει πως η ψυχανάλυση και της πολιτείας οι έξυπνοι φίλοι και η προαγωγή της τίποτε δεν μπορούν να κάνουν στην καρδιά της. Ίσως μόνο αν αυτό το πλοίο τραβήξει για αλλού και αν το λιμάνι τους χαθεί μες στην ομίχλη υπάρχει μια ελπίδα για την Λόρα. Τώρα περνά σαν αερικό μέσα από τα σαλόνια, κάτι ξάγρυπνα παιδιά την βλέπουν και προσεύχονται να τα καταφέρει. Η Λόρα τώρα ταξιδεύει μαζί με τον καιρό, πότε εδώ και πότε εκεί, το βλέμμα της είναι εκείνο του Ορφέα, γεμάτο από την αίσθηση μιας μοναδικής στιγμής.

Λόρα στάσου και άκου τις μουσικές που φθάνουν από χίλιους δρόμους. Και ακολούθησε την καρδιά σου Λόρα και μάθε να αγαπάς το φεγγάρι που απόψε Λόρα σηκώθηκε ομορφότερο ακόμη και από σένα. Έλα Λόρα, γλυκιά μου Λόρα η ζωή σου μπορεί να περιμένει και η ποίηση μπορεί να κρύβεται στην σιωπή του νυχτερινού σου καραβιού που ετοιμάζεται όλα να τα κατακτήσει. Έλα Λόρα, στάσου και σκάρωσε ένα επιθαλάμιο, γίνε το ομορφότερο πράγμα επάνω στην ζωγραφιά τούτης της νύχτας.

Η Λόρα ξύπνησε με έναν φοβερό πονοκέφαλο. Γύρεψε την τσάντα της και συμβουλεύτηκε την ώρα. Σε λίγο θα έφταναν. Κοίταξε έξω από το παράθυρο μα τίποτε δεν γνώριζε από εκείνο το απόκοσμο τοπίο. Όλα ήταν βαμμένα σκούρα μπλε και τα παράσερνε ο άνεμος. Μα η Λόρα δεν ξέρει τίποτε από αυτά και έχει στο νου της κάτι σπαράγματα ονείρου. Συλλογίζεται τα κατάμαυρα κλαδιά των φθινοπώρων, συλλογίζεται την πόλη με τα μαγαζιά της και τους αγγέλους και τους φονιάδες της…]

Τίποτε άλλο δεν μάθαμε για εκείνη. Κάποιοι από τους επιβάτες επιβεβαιώνουν πως η Λόρα σηκώθηκε από την θέση της και με ένα αδύναμο φεγγάρι στο μέτωπό της, κουβαλώντας αγέννητα παιδιά και μελλοντικούς καιρούς, άνοιξε την πόρτα. Κάτι φύσηξε, σαν παγωνιά και σαν χάδι, το φουστάνι της σκόρπισε τα άνθη του παντού και αυτό ήταν. Η Λόρα φόρεσε το δαχτυλίδι του νερού και χάθηκε. Οι αρχές έψαξαν εξονυχιστικά το πλοίο και το πλήρωμα τραβήχτηκε για καιρό στις ανακριτικές υπηρεσίες, μα δίχως αποτέλεσμα. Η Λόρα Τζόελ που επιβιβάστηκε στο πλοίο δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Χάθηκε αναλαμβάνοντας η ίδια την ευθύνη αυτού του θαύματος.

Και όμως να την,

η Λόρα στους δρόμους της Νέας Υόρκης με χαλασμένο μακιγιάζ, ευτυχισμένη όσο ποτέ και

η Λόρα σε ένα παριζιάνικο προάστιο κάπως θλιμμένη,

η Λόρα έξω από τον κήπο της Εδέμ,

η Λόρα στο Termini της Ρώμης, πεθαίνοντας στα χέρια των εραστών της,

η Λόρα του νησιού, ένα όστρακο μοναχικό από κάποια παλιά περίοδο της γεωλογίας,

η Λόρα που ισορροπεί ποιος ξέρει πώς, πάνω στις γόβες της, τραγουδώντας ένα ωραίο νανούρισμα στο μωρό της που δεν γεννήθηκε ποτέ. Η

Λόρα, τέλος, μια δήλωση εξπρεσιονιστική, πνίγοντας τους εραστές της στο ουίσκι,

η Λόρα σε μια ξέφρενη τροχιά,

η Λόρα που σου κόβει την ανάσα, που χάλασε την υγεία της αγαπώντας με όλη την δύναμη της καρδιάς της,

η Λόρα στο κολασμένο χάος της πόλης με ένα περίστροφο στο χέρι της να πυροβολεί χαμόγελα και γκοφρέ, γυαλιστερό χαρτί, πράγματα αρκετά όμορφα για να μας πληγώσουν ανεπανόρθωτα.

Α.Θ