Άρθουρ, να ξέρεις, δεν είναι ο χρυσός

Συμβαίνει μονάχα
μια φορά
Κάποιος
να αναποδογυρίσει
Την καρδιά σου.
Τότε νιώθεις μεμιάς
Την πόλη
Να σε πνίγει

Christopher Cross,
Arthur’s theme

 

Το κομμάτι αυτής της Δευτέρας ανήκει στους Christopher Cross και Burt Bacharach. Ο Cross ευελπιστούσε ότι οι παραγωγοί της ταινίας Άρθουρ θα τον εμπιστεύονταν. Όμως το νεαρό της ηλικίας του έφερε την συνεργασία με τον έμπειρο Bacharach. Ο Cross ζήτησε την άδεια να γράψει ένα μικρό κομμάτι για την ταινία. Και κάπως έτσι γεννιέται το Arthurs theme αρχές της δεκαετίας του 1980. Στην σημερινή εκτέλεση οι Fitz and the Tantrums που ανανέωσαν με καινούρια ακούσματα το τραγούδι.

 Για την ιστορία, ο Άρθουρ στο ομώνυμο φιλμ κερδίζει το κορίτσι και επτακόσια πενήντα εκατομμύρια δολάρια. Καθόλου άσχημα για τον αλκοολικό, πάμπλουτο τυχοδιώκτη του αστραφτερού Μανχάταν.

Ο Άρθουρ δεν θα μπορούσε να΄ναι διαφορετικός. Διαθέτει παιδική καρδιά μα αυτό σημαίνει πως γνωρίζει σαν τα ποτάμια να ακολουθεί την αλήθεια. Αντικρίζει τις δυσκολίες της ζωής με παιδική αφέλεια, κανείς δεν μπορεί να πιάσει τον Άρθουρ που τριγυρνά σαν ανοιξιάτικο φάντασμα στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Γνωρίζει το Μανχάταν σαν το μέσα των χεριών του.

Όμως, μες στην μισομεθυσμένη σιγουριά του, δεν φανταζόταν ποτέ πως κάπου ανάμεσα στις εκατοντάδες, πνιγμένες λεωφόρους υπάρχει ένα κορίτσι. Η Λίντα Μαρόλα δεν μοιάζει με καμιά από όσες γνώρισε μέχρι σήμερα. Έχει ένα παιχνιδιάρικο φέρσιμο, είναι ο εαυτός της όταν γελά και όταν περπατά και όταν διαλέγει τα εκκεντρικά της ρούχα. Είναι ένα ποιητικό κορίτσι με αγορίστικο χτένισμα και δεν της αντιστέκεται κανείς. Για την ακρίβεια ο Άρθουρ που μέχρι τότε συλλογιζόταν μονάχα τον εαυτό του, σήμερα χάνει την γη κάτω από τα πόδια του. Η καρδιά του χτυπά ξέφρενα, το δικό του φως καίει ολομόναχο και απελπισμένα ευτυχισμένο μες στην απέραντη πολιτεία. Το άπιαστο κορίτσι μοιάζει στην βροχή. Ο Άρθουρ κινδυνεύει να τα τινάξει όλα στον αέρα. Και στ΄αλήθεια αυτός ο παράξενος νεαρός που βλέπει τυχοδιωκτικά την ζωή του, βρίσκει το θάρρος που χρειάζεται για να διαλέξει τον δρόμο της αγάπης. Εκείνος που ως τότε έκανε μονάχα το δικό του και είχε για παιχνίδι του τον κόσμο, προσεύχεται στην βίαιη και απόκρημνη σελήνη της μεγαλούπολης. Ως τότε μοιράζει την ζωή του ανάμεσα στο συμφέρον και τον έρωτα, κάθε τόσο ξεστρατίζει σαν κοιμισμένο πουλί και άλλοτε μπορεί κανείς να δει μες στο βλέμμα του τον κόσμο να λάμπει από εγκατάλειψη. Η πόλη μυρίζει ροδάκινο από μακριά, η Λίντα με πελώρια γυαλιά ηλίου διδάσκει το ήθος των κοριτσιών του Μανχάταν που έχουν χορτάσει παραμύθια και σπαράζουν μυστικά. Μια μέρα κορίτσια όπως η Λίντα θα πρέπει να γίνουν νωπογραφίες σε υπόγειους ηλεκτρικούς και γραφήματα πόλεων, το αξίζουν. Μια μέρα οι ερωτευμένοι θα προσεύχονται μες στον καταιγισμό του Central Park στο όνομα της Λίντα Μαρόλα και το ανεκπλήρωτο όνειρό τους θα ισοδυναμεί με το δίκαιο μερίδιο κάποιου φτωχού στα πλούτη του κόσμου.

Ο Άρθουρ είχε να διαλέξει ανάμεσα σε έναν γάμο της πλάκας, μια σύμβαση εξάμηνη ή ένα κακό παιχνίδι κρυφτού, πείτε το όπως θέλετε. Και έκανε την έκπληξη αφού μες στο δοξασμένο τεχνικόλορ του 1981 εκείνος παίρνει από το χέρι την Λάϊζα Μινέλι που ελάχιστα διαφέρει από τον ρόλο που υποδύεται, ένα χαρισματικό δηλαδή, γεμάτο ζωή κορίτσι. Μαζί κατακτούν το Μανχάταν και η μαγεία, έπειτα από τόσες ανακωχές, ξανάρχεται πιο σίγουρη, πιο βέβαιη μες στις παγωμένες πολιτείες. Εκείνος ο Άρθουρ είναι δίχως αμφιβολία το αγόρι μιας σπουδαίας, αμερικάνικης μπαλάντας.  Αν κάτι τον κάνει να διαφέρει από τα ολόχρυσα αγόρια της εποχής του δεν είναι το πάθος του για το πιοτό. Εκείνο που τον χαρακτηρίζει δεν είναι άλλο από την αλήθεια της ενστικτώδικης ζωής μες στην ακαταμάχητη κατάφαση μιας εποχής μ΄ολοζώντανη  την ελπίδα και λίγη περισσότερη φαντασία για την τελική έκβαση, εκεί έξω.

Α.Θ