H Μίνα πέρασε την νιότη της στο φημισμένο Taverna Messicana κλαμπ του Μιλάνου. Εκεί διδάχθηκε το καλύτερο ροκ εν΄ρολ της δικής της αναγεννησιακής Ιταλίας. Όταν τα ξανθά της μαλλιά συγκρότησαν μια ολόκληρη πολιτεία και ένα γεμάτο με την αίσθηση της ανανέωσης ύφος, οι καλοί πατέρες της καθολικής Εκκλησίας τακτοποίησαν το ζήτημα με τον συνηθισμένο τρόπο. Η κρατική τηλεόραση απαγόρεψε τα τραγούδια της θέτοντας ως βασικό επιχείρημα την προσβολή του κοινού, λεγόμενου, ηθικού κώδικα. Η ίδια παρέμεινε ανένδοτη στην στάση της, επιβεβαιώνοντας πως μες στους κόλπους της γειτονικής χώρας, εδώ και δεκαετίες συναντώνται το θρυλικό και ανανεωτικό πνεύμα της commedia de l’ art και ταυτόχρονα μια θηριώδης πλοκή, καλλιεργημένη σε αυτούς τους διαδρόμους που δεν φτιάχτηκαν για ανθρώπους μα για θεούς.
Στο τραγούδι του Lucio Battisti το 1972 η φωνή της εκφράζει το εύρος που την ανέδειξε, ενώ θεατρική, κατοικώντας αυτούς τους θρυλικούς πια στίχους η Mina σώζει στις δεκαετίες το χρυσάφι της φωνής της και λέει ξεκάθαρα πως ο έρωτας, εκεί έξω, είναι ο μόνος δρόμος για την ψυχή που γυρεύει έναν παράδεισο, πολύ μακρινό από αυτόν που προβάλλεται στις οροφές των παλατιών. Που δεν περιέχει ούτε μια ιδέα από ανθρωπιά, παρά μόνο στείρο μεγαλείο και δόξα κάλπικη.
Η Mina ανήκει στις μεγάλες, πέτρινες μορφές του ιταλικού θεάματος. Θα αντέχουν πάντα τις συγκρίσεις και τα τραγούδια τους θα συγκινούν πάντα με έναν τρόπο που η απτή πραγματικότητα ποτέ δεν θα κατορθώσει.
¥
(Τελευταία σκηνή. Η Mina ξεμακραίνει μες στην καταχνιά. Οι γρύπες του παλάτσο γέρνουν το πρόσωπο από λύπη και πεθαίνουν μες στην πέτρινη μοναξιά. Θαρρώ πως τίποτε δεν μπορώ να ξεχωρίσω από την Mina που δεν είναι άλλο πια από ένα ποίημα πυκνό, σαν άθροισμα του καιρού. Όλα φαντάζουν λυρικά, γεμάτα ένστικτο και κλισέ, όμως αυτός είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος, εκεί έξω.
Προλαβαίνω μερικούς στίχους και έπειτα παρασύρομαι από την ανώφελη ροή που παλεύει με τον έρωτα, αλλάζοντας κάθε φορά την πορεία της ζωής και του καιρού.)
Φαντάσου.
Η Μίνα να φεύγει
Μες στην ρωμαϊκή ομίχλη
Ολοένα και λιγότερη,
Σε λίγο οι γραμμές της
Θα χαθούν.
¥
Φαντάσου.
Το φιλί της
να αφήνει εποχή
και εμείς να συνεχίζουμε να ζούμε
Σαν τίποτε να μην συνέβη.
¥
Φαντάσου
Τα σχήματα
Να εξαφανίζονται
Οι κατασκευές
Και τα θεωρήματα,
Ω ναι,
Κυρίως αυτά.
¥
Φαντάσου
Την Μίνα
Μια κούκλα
Με το πρόσωπο
Της Παρθένου,
Κομματιασμένες βλεφαρίδες.
¥
Φαντάσου την
Ένα όνειρο
στην σκιά
ίσως το σπασμένο κρίνο
Κάποιου ποιητή.
¥
Φαντάσου,
Πως υπήρξε
Στα αλήθεια
Και ύστερα
Με την καρδιά σου
Συλλογίσου
Πως αυτή,
η Μίνα του ποιήματος
και η μουσική της,
Είναι τα πολύτιμα περιττά
Εμπρός στην ανάγκη
Της νύχτας
Εκεί έξω.
Α.Θ
