Toxic girl, 2003

Αφιερωμένα στα παιδιά εκεί έξω
Που δεν περιλαμβάνονται
Σε κανένα σχέδιο.
Τα παιδιά
Που
Καλύπτει
Η σκόνη

 

TOXIC GIRL, 2003

 Bloodshy & Avant

Επικίνδυνη διασκευή

[…Πήρε την κιθάρα και έστειλε τα γνώριμα σινιάλα της. Είναι αλήθεια πως  τέτοιοι ήχοι φαντάζουν απειλητικοί μες στην έρημη πολιτεία. Είναι αλήθεια έχει χαθεί καιρό τώρα, μα το έχει αποφασισμένο και τραβά ίσια στον θάνατο. ΟΙ φίλοι της την φωνάζουν πουλί της χαράδρας, ηχώ του φαραγγιού,  κάθετη ρωγμή στις νύχτες. Οι φίλοι την φωνάζουν toxic girl, διαθέτει σπάνια και επικίνδυνη ομορφιά, να δεις πώς παλεύει με την σιγαλιά, πώς λύνει τα σχοινιά του καιρού και ελεύθερη κυλά μες στους δρόμους. Το πρόσωπό της όλο αναχωρεί, το φυσούν οι άνεμοι και το κάνουν τσίγκινο φεγγάρι πάνω από δωρικά συντρίμμια. Στρώνει το ανθισμένο της μαντίλι, σφραγίζει τα μάτια και έπειτα η μεγάλη ανάσα των βυθών. Το όνομά της είναι toxic girl και καλά θα κάνει κανείς να μην παγιδευτεί από τον άνεμο που ευωδιάζει γύρω της ζάχαρη και μέλι και άσπρο χιόνι. Οι στίχοι της λένε περίπου τα πιο κάτω λόγια. Θυμήσου, ένα τέτοιο κορίτσι μονάχα κάθε δυο χιλιάδες τρία χρόνια. Θυμήσου και μείνε μακριά του αν το μπορείς…  

«Μωρό μου δεν το βλέπεις, σου φωνάζω, πως κάποιος σαν εσένα θα έπρεπε, ναι, θα έπρεπε να φορά την επιγραφή κίνδυνος, μωρό μου  χάνομαι, δεν υπάρχει διέξοδος, δεν αντέχω να περιμένω, χρειάζομαι την γεύση σου, είσαι κίνδυνος και το αγαπώ…»

 

¥

 

Old Seybrook, Κονέκτικατ,

Η κυρία Βενάμπλ, πάντα αξιαγάπητη,
Ταξίδεψε για πάντα. Η οικογενειακή οικία  Των Χέιμπορν
Σκεπάζει ήδη την Αγαπημένη πρωταγωνίστρια. Και του χρόνου,
Όταν θα  θυμόμαστε Το αστείρευτο ταλέντο της, θα λέμε,
«Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι
Η Κάθριν Χέιμπορν έσμιξε σε ομορφιά με εκείνη την κόρη
Από λαζουρίτη που πάντα θα θυμάμαι»

 

Daily,

Η Νίνα Σιμόν πέρασε στην ιστορία. Λέγεται πως το πιάνο της
Έπαψε να παράγει τον ωραίο και λεπτό του ήχο.
Πιστός σύντροφος της ερμηνεύτριας
Σίγησε μαζί της, ρισκάροντας εκείνη την μοναδική θέση
Ανάμεσα στα άστρα του κόσμου.

 

 Μπρίστολ,

Οι εργάτες που συγκεντρώθηκαν στον αεροδιάδρομο ένα, κοντά πεντακόσια, καθαρά μέτρα από τον διάδρομο προσγείωσης φόρεσαν τα κασκέτα τους και τα ειδικά ακουστικά, μέριμνα

Της εταιρείας του τοπικού αερολιμένα. Το Κονκόρντ, για τελευταία φορά, φάνηκε στον ορίζοντα και έγινε αισθητή η ταχύτητά του, ταχύτητα  μοναδική σε σχέση με τα άλλα αεροπλάνα που πλησιάζουν το Μπρίστολ. Κοίταξαν τον ουρανό και το δέος τους δεν διέθετε κανένα υποκοριστικό. Υπήρξαν οι τελευταίοι θεατές του θρυλικού, γαλλικού υπερηχητικού που φέτος ολοκληρώνει την θητεία του στους αιθέρες.

Αντίο Κονκόρντ.

 

Δημοκρατική ώρα,

Κοινωνικά,
Στεφάνι κατέθεσε το όργανο των Ελλήνων ηθοποιών
Στο μνήμα της θρυλικής Υβόν Σανσόν,
Κατά κόσμον Φωτεινής Σαπουντζάκη που το 1958 έκανε κομμάτια
Την καρδιά του Δ. Χορν.

 

Παράξενες ειδήσεις

(απόσπασμα από το γαλλικό τύπο)

Ο πλανήτης Άρης, πόθος διακαής κάθε φιλόδοξου, διαστημικού οργανισμού αναμένεται να πλησιάσει την γη μας, στην κοντινότερη δυνατή απόσταση εδώ και εξήντα χιλιάδες χρόνια. Κάποιος είπε, «εξήντα εκατομμύρια χιλιόμετρα είναι μια σπουδαία και ασφαλής απόσταση», αγγίζοντας το μπορ του καπέλου του. Πράγματι ο νους μας δεν θα μπορέσει ποτέ να χωρέσει όλες αυτές τις μυθικές αποστάσεις. Ωστόσο, «τίποτε δεν είμαστε εκεί έξω και άραγε τι θυμόμαστε πριν από τόσο καιρό» πρόσθεσε κοιτώντας τον ουρανό με τα πεθαμένα μάτια του, τα γεμάτα χώμα.

¥

 

[…Τα μαλλιά της κάνουν έναν αλλόκοτο πάταγο. Και η φωνή της πνιγμένη στην αξεδιάλυτη σκόνη. Διάφανη, καθώς χτυπά στα ανοιχτά παράθυρα, διάφανη καθώς ξυπνά τα κορίτσια καπλάνια πίσω από τα τζάμια, μισοντυμένα με τις προθέσεις τους φανερές και απαγορευμένες. Το πρόσωπό της διαθέτει ένα βασανισμένο χρώμα, ώρες ώρες φαντάζει καθρέφτισμα που χτυπά στον ουρανό, όμως όλα αυτά δεν περιγράφονται, μονάχα στις λέξεις πιάνονται, μονάχα με την άβυσσο του δρόμου συγκρίνονται, με τα κοκκινισμένα χείλη, τα πέταλα των γερανιών, το σπίρτο των ματιών της. Το κορίτσι, με κεντημένα χέρια, όλο τυχαίες γεωμετρίες, με όλο το κουράγιο αυτού του κόσμου που παραπαίει, που καταποντίζεται και έπειτα πάλι με μικρά φωσάκια γεννιέται και χειροκροτεί για τον άθλο αυτής της ζωής, το κορίτσι τραγουδά και είναι μια ασιατική κούκλα από πεπιεσμένο χαρτί και όνειρο. 

«Πολύ ψηλά, δεν επιστρέφω πια, χάνω το μυαλό μου, όλα γυρνούν γύρω μου, με νιώθεις τώρα που σου μιλώ; Με την γεύση σου ταξιδεύω, είσαι δηλητήριο και εγώ γλιστρώ, με μια γεύση από παραδεισένιο φαρμάκι, υπάρχει μια έξη μαζί σου και εγώ σε αγαπώ. Μα στα αλήθεια δεν το γνωρίζεις πως είσαι σκέτο δηλητήριο;»

Α. Θ.