Ζεάμι | Το φιλιατρό του πηγαδιού


Μιά συνάντηση στό σταυροδρόμι τῶν ὀνείρων – κάποιου πού βλέπει τό φῶς τοῦ ἥλιου μέ κάποιον πού ἔχει φύγει:αὐτό εἶναι τό θέμα τῶν περισσότερων ἔργων τοῦ κλασικοῦ ἰαπωνικού θεάτρου Νό. Συνάντηση ἑνός πλάνητα καλογέρου καί μιᾶς σκιᾶς, μιᾶς ἀλύτρωτης ψυχῆς τοῦ Κάτω Κόσμου πού ἦταν ἄλλοτε μιά δέσποινα, ἕνας παλατιανός, ἕνας πολεμιστής. Ἡ ψυχή, ἄν κι ἔχει φύγει ἁπ’τή ζωή, γυρνᾶ καί ξαναγυρνᾶ στά μέρη πού ἔζησε, δεμένη μέ αὐτό τόν κόσμο, ἀνήμπορη ν’ἀναπαυτεῖ, ἀνήμπορη ν’ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά βάσανα τῆς πρότερης ζωῆς πού τῆς σημάδεψαν τό ριζικό: ἀγάπη, ζήλια, δίψα γιά ἐκδίκηση, μίσος θανάσιμο, ἀλαζονεία.
Τό ἰδεόγραμμα Νό σημαίνει ἐπιδεξιότητα, δύναμη, ταλέντο καί, τελικά, παράσταση. Τό θεατρικό εἶδος Νό εἶναι ἕνα ποιητικό δράμα, δίχως ἐξωτερική δράση καί συγκρούσεις, πού ἀποτελεῖται οὐσιαστικά ἀπό ἕνα μονόλογο ͘ ὁ πρωταγωνιστής (σιτέ) ἀπαγγέλει, χορεύει, παριστάνει μιμητικά καί τραγουδάει μέ τή συνδρομή τοῦ δευτεραγωνιστῆ (βάκι), τοῦ χοροῦ, καί μέ τή  συνοδεία ἑνός τετραμελοῦς μουσικοῦ συνόλου. Καθετί ἐδῶ ὑπακούει σἐ ἕνα αὐστηρά καθορισμένο τυπικό ͘ τίποτα δέν εὐνοεῖ τό αὐθόρμητο, τόν αὐτοσχεδιασμό – ὅλα τά ἔχει νοτίσει μιά σπάνια λεπταισθησία, ἡ πιό ἀκραία σχηματοποίηση.

*Ερρίκος Σοφράς

ΠΡΟΣΩΠΑ

Σιτέ : φάντασμα νεαρῆς γυναίκας πού ἦταν θυγατέρα τοῦ Κί νο Ἀριτσουνέ καί σύζηγος τοῦ Ἀριβάρα νο Ναριχίρα
Βάκι : καλόγερος
Χορός

ΤΟΠΟΣ

Ναός τοῦ Ἀριβάρα, Ἰζονοκάμι, Ἐπαρχία Γιαμάτο

ΕΠΟΧΗ

Φθινόπωρο

 

Ελληνική απόδοση: Ερρίκος Σοφράς
Ζεάμι - Το φιλιατρό του πηγαδιού - Το Ροδακιό, 1992

Αφήστε μια απάντηση