Νοερά. Ταίριαζα νέα τριαδική διάταξη
τῶν καθισμάτων τόῦ Café de la Place Blanche
περιμένοντας νά ‘ρθει ἡ Eliza Breton.
Εἶχα ἐπιτακτική ἀνάγκη νά κάνω ἀναγωγή
στή δεκαετία τόῦ Τριάντα – σοσιαλισμός καί ὑπερρεαλισμός.
Ἀργότερα βρεθήκαμε μέ τήν Eliza στήν ἑσπερίδα
τῶν Adami. Ἡ χήρα τόῦ Andre Breton
εἶχε μπλεχτεῖ σέ γόρδιο δεσμό αὐτόκινήτων
στή Rive Gauche. Ρόδες ἤ καρέκλες; διλήμματα τῆς ἐποχής μας.
Ἀνδρείκελα τόῦ Masson καί τόῦ Dominguez
ἐλάμπρυναν τά ἐγκαίνια τῆς ἔκθεσης “Paris-Paris”
τό μεταχθές μέ τό προαύριο δύσκολα συνδέεται.
Place Blanche, σέ φόντο ἄσπρο ἡ ἀναγγελία
αὐτῶν πού χάσαμε. Φῶς ἄκληρον εἰκονολατρῶν
πόσο μάκρυνε τό παρελθόν μου ὅταν ἔμαθα
πώς ὁ Georges Henein ἀποτραβήχτηκε ἀπό τά παιχνίδια τῶν ἰδεῶν μας
“Φωνή που ἔρχεται ἀπό μακριά”, μοῦ ἀπάντησε
στό τηλέφωνο. Ὄψη πού ἔσβησε πρίν νά τόν προφθάσω.
Πόσο Ἰόνιος αὐτός ὁ Κόπτης κι ἐγώ Γραικός.
Μιλούσαμε γιά τούς προγόνους μας Ἰουλιανό καί Τρισμέγιστό.
Ἀδειάσαν οἱ καρέκλες κι εἶναι ἀκόμα νωρίς
νά ἐπιβαρυνθοῦν μέ νέο φορτίο.
Ἴσως ξαναπεράσω κάτω ἀπό ἄλλου ἀστερισμού τό μήνυμα.
Μανχάταν 1982
Νικόλαος Κάλας
